Dans

Ik trok mijn jas uit, ging zitten en toen zag ik haar op perron 11. Ze droeg open schoenen: een hakje, veel bandjes. De pijpen van haar wijde broek waren rafelig afgeknipt, daaronder zat een andere broek, oranje met lichtblauw. Ze danste. Ze bewoog zoals Chinezen ‘s ochtends bewegen in de parken van wereldsteden. Maar dan tien keer zo snel. Dat kwam misschien door de muziek die via blauwe draadjes naar haar oren ging. Ze zong erbij. Dat wil zeggen: ik zag haar mond bewegen in het ritme van de rest van haar lijf. Ik dacht aan Thriller van Michael Jackson. Ik staarde zoals een kind dat nog niet afgericht is en ik dacht hoe slim het was om die wachttijd zo te benutten. Zij keek nergens naar. De jas was te groot voor haar ranke lijf, een gewatteerd wijnrood mannenjack met witte en blauwe strepen op de mouw. De boorden hingen ver over haar handen en waren  nergens meer wijnrood. Er liep een jonge knul met een gewatteerde jas vlak langs haar. Maar het deed haar niks. Hem trouwens ook niet. Hij ging zitten op de rugleuning van een bankje en bladerde in de Spits. Geen beweging voor hem. Maar zijn jas was dan ook niet vuil.