Veranderingen

Ik ging met R mee die nieuwe schoenen nodig had. De stijve herenkledingwinkel waar we nooit iemand binnen hadden gezien, was leeg. Naast de nagelstudio waren ze aan het verbouwen. We vroegen ons af wat daar had gezeten. In de naaimachinewinkel verkochten ze nu hippe sportschoenen en in de oude Free Record Shop zat herenkleding. Verderop was een nieuw eet- en drinktentje dat helemaal draaide om kaneel. Er zat niemand. In de schoenenzaak was maar één medewerkster. Ze liep op teenslippers en was bezig met klanten en ging afrekenen en bij de kassa stond al iemand te wachten met een tas van de winkel en R wilde maat 44. Ze liep naar achteren. Toen kwam er nog een meisje. Die droeg vuile katoenen gympen. Ze haalde voor R de juiste maat. R kwam niet in de schoen. Het kwam door de veters. In de fabriek hebben ze geen tijd om de veters er goed doorheen te rijgen. Zo uit de doos moet je dat eerst opnieuw doen en dan pas kun je zo’n schoen goed los- en vastmaken. Het meisje zei: ik weet ook niet hoe dat zit met die veters. Misschien heb je een schoenlepel, vroeg R. Die had ze. Er kwamen nog meer collega’s uit het magazijn. Ook die liepen erbij alsof ze onderweg waren naar het strand. Helemaal aan het andere eind van het winkelcentrum zat Yoghurt 010. Het zag er net zo nieuw uit als dat tentje met kaneel. R had trek in koffie. ‘Kom,’ zei ik. ‘Maar dit is iets met yoghurt,’ zei R. Er was een lange zwarte bank over de hele lengte van de zaak en zwarte ronde tafeltjes en daar tegenover stonden houten stoelen in blauw en groen en roze. De man achter de counter was bezig met een la en een meetlint en metalen latjes. Hij liep wat heen en weer en verdween toen door witte klapdeurtjes. Iets later kwam een vrouw door de klapdeurtjes met bordjes die ze op een stapel andere bordjes zette. De man kwam terug en pakte zijn mobiele telefoon en ging wat typen. Ik zei: dit is een echtpaar dat vorig jaar ergens failliet is gegaan en het nu opnieuw probeert. De verslagenheid zit nog in hun lijf. Daarom zeggen ze geen goedemiddag als we binnenkomen en rommelen ze maar wat aan in plaats van te glimlachen en ons in de gaten te houden. De scones waren lekker. We maakten een praatje. Yoghurt 010 bestond een half jaar. Yoghurtijs verkocht vooral tussen drie en vijf. Daarom hadden ze nu een uitgebreide koffiekaart, zei de man. Om ‘s ochtends de rol van koffiebar te vervullen. R zei: bij yoghurt denk ik niet aan koffie. Er zou ook nog een broodjesconcept bijkomen. Om de uren tussen twaalf en twee op te vangen. Een vrouw met een fototoestel om haar nek vroeg of ze foto’s mocht maken. Ze was van de wijkkrant en ze hield de nieuwe winkels bij. Kom tussen drie en vijf terug, zei de man, dan moet het hier drukker zijn. Hij zei het wel drie keer van dat het straks drukker moest zijn. Het leek een soort gebed. De vrouw zei dat ze dan eerst nog even de leegstand ging fotograferen.