Natuurlijk

Ik zag zeker twintig katten op een muurtje. Ze zaten op regelmatige afstand van elkaar te knabbelen. Iets verderop schepte een vrouw met een diepe lepel kattenbrokjes uit een blauwe emmer en legde die op regelmatige afstand neer, op het muurtje en op de rand van de stoep. De vrouw droeg een jack, een spijkerbroek en rubberlaarzen. Ze pakte het groot aan. De katten zaten rustig bij hun eigen portie brokjes. In deze stad zorgde iedereen goed voor de katten. Ik had oude mannen in de jaszak van hun te grote colbert zien grijpen en daar wat brokjes uit zien halen die ze met liefkozend gemurmel voor de altijd aanwezige katten neerlegden. Het verhaal ging dat de profeet die hier erg belangrijk is een groot kattenliefhebber was en dat zijn lievelingskat op een dag op de mouw van zijn mantel lag te slapen toen hij moest gaan bidden. Om de kat niet wakker te maken, knipte hij de mouw van zijn mantel. Een jonge vrouw in het Islam Information Centre bij de Blauwe Moskee vertelde dat moslims wel katten binnen mogen houden, maar geen honden. Honden zijn onrein. Wel moet er goed voor de honden worden gezorgd. Dat was een plicht vanuit de koran. De gemeente zorgde voor sterilisatie en een clip in het oor en er waren hondenopvangcentra en, zei ze, zo kon iedereen toch van de honden genieten. De stad had ook een dierenpartij. Het zag er gezellig uit met al die dieren op straat, die hun eigen plek hadden, in de parkjes rustig lagen te slapen, zich niet met de mensen bemoeiden, niet bedelden, hun behoeften op een onbekende plek buiten mijn zicht en mijn schoenzolen deden. Vandaag, in de wijk aan de Aziatische kant met de opera en de theaters waar ik het gevoel had dat ik zo in de mensenmassa kon opgaan zonder op te vallen als toerist, omdat de mensen hier keken en bewogen en ontspanden zoals ik ken uit mijn eigen stad, zag ik voor het eerst honden aan de lijn. Privéhonden. Het zag er na al die dagen raar uit. Ik zag ook voor het eerst hondenpoep op straat.