Rondje

Ik haalde het blauwe vest uit de volle tas en legde het op de toonbank. De mevrouw in de rode Hema-sweater keek naar de bon en toen naar het kaartje aan het vest. Ze zei dat het nummer niet klopte. Ik zei dat ik twee vesten had gekocht: een bruine en een blauwe. De bruine hadden we mijn vader aangetrokken en daarin lag hij nu in de aarde. De vrouw zei dat ze dit niet zomaar kon terugnemen, dat ze dan problemen kreeg. Ik keek op de bon. Er stond 2x 19,95. Ze vroeg aan haar collega naast haar of ze toch geld mocht teruggeven. Het mocht. Van harte ging het niet. ‘Nou klopt mijn administratie niet,’ zei ze. Ze zou uitzoeken welke collega zo lui was geweest om de twee vesten niet apart te scannen. Ik zei dat ik hoopte dat dat dan wel klopte op de bon. Bij de Zeeman zei ik tegen een grijze dame in blauwe Zeeman-bloes dat ik drie pyjama’s voor mijn vader had gekocht en ik liet ze haar zien, ze zaten nog in het plastic, en dat de lieve man nu dood was en dat ik zo gauw de bon niet meer had kunnen vinden. Dat vond ze een hele goede reden om de pyjama’s zonder bon terug te nemen en ze vertelde het aan het kassameisje en die scande de pyjama’s en toen moest haar collega de terugname autoriseren door haar wijsvinger op een apparaatje te leggen en de eerste drie keer lukte het niet, er verscheen een rood kruis op het kassascherm, en toen ze haar vinger nog een keer aan haar broek had afgeveegd lukte het wel en kreeg ik 36 euro en zei het meisje ‘gecondoleerd’ en dat vond ik heel attent. Bij C&A gaf ik het blauw-bruin gestreepte vest en een kassabon aan weer een kassameisje. Omdat mijn vader zo enorm was afgevallen en omdat die keurige jasjes die hij altijd droeg niet echt handig waren, had ik vesten gekocht. Dat leek me lekker warm. Het kassameisje zei dat er geen kaartje aan zat, maar ze deed niet moeilijk, ze riep een collega. Die vroeg of ik wist waar ik het vest vandaan had. Ik wist het niet meer zo goed. Het was vier weken geleden dat ik de kleren had gekocht. We vonden nog een zelfde exemplaar, we vergeleken het nummer op de bon met het nummer op het kaartje, nummers waren heilig, niemand keek of er een vlek op het vest zat, en het klopte en het meisje dat met mij was meegelopen zei tegen het kassameisje dat het klopte en ik kreeg twintig euro. Bij Dolcis was alles in orde, de schoenen en de bon, en was het zo gepiept, ik moest alleen een handtekening zetten en het kassameisje voerde mijn telefoonnummer in de kassa in en bij Primark was de rij lang maar ook daar ging het teruggeven van twee pantalons moeiteloos en toen was mijn tas leeg en ging ik verlicht naar huis.