Verenpak

Ik hoorde getik, ik gokte dat het vogelpoten op het metaal van de tuinschutting waren. Behalve getik hoorde ik geklap van vleugels. Grote vleugels. Misschien was het een reiger die een pad in de vijver op het oog had. Toen het getik en het vleugelgeklap weer heftig waren, sprong ik uit bed. Ik zag twee houtduiven. Ze zaten op een halve meter van elkaar op het metalen randje. De een trippelde richting de ander, de ander liep een stukje weg, opende zijn vleugels een beetje, draaide zich om, vloog richting de een, die ook een beetje opvloog, de vleugels tegen elkaar, misschien raakten de duivenborsten elkaar even, als een boks, toen tippelden ze weer van elkaar weg en zo ging het een tijdje door tot er een wegvloog, op het tuinhuis van de buurman landde en via het dak weer terug liep naar het metalen randje. Ik wist niks van houtduiven. Waren dit twee mannetjes die een territorium bevochten, was dit een paringdans van aantrekken en hard-to-get? De tortelduiven begreep ik, die vlogen samen, zochten op dat zelfde randje toenadering en binnen een oogknippering was de paring achter de rug. Een paar uur later was er geen spoor meer van de houtduiven, toen zaten er twee merels op het randje, het mannetje stopte wat in de mond van het vrouwtje, misschien was het zijn dochter. Haar verenpak was licht en donzig. Ik vroeg mij af of dat al kon, jonge merels, ik wist ook te weinig van merels. Ik moest denken aan de controleurs in de tram vorige week, waarom wist ik niet. Ze droegen over hun uniform vesten die leken op kogelvrije vesten. Het konden ook anti-steekvesten zijn. Ik zag het voor het eerst. Een jongen vroeg er iets over, terwijl hij zijn kaart aan de controleur gaf, ze hield de kaart tegen een apparaat en zei dat ze anders niet verzekerd was tijdens haar werk. Ik vroeg me af of ik nu ook zo’n vest aan moest als ik in de tram zat. Je kon van alles zien, maar begrijpen was iets heel anders.