Telefoon

Ik was al een tijd van plan haar te bellen en nu deed ik het. Ze vond het goed als ik een keer langskwam. Haar tweeëntachtigjarige leven was nog altijd vol en druk. Ze somde haar agenda op. Haar dorp, tevens mijn geboorteplaats, bestond 575 jaar en dat werd vanaf zaterdag een week lang gevierd. Ik wist het niet. Ze had twaalf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Zelf begon ze er niet over, ik vroeg ernaar. De jongelui praten niet meer, zei ze, ze schuiven alleen nog maar. Andere zeiden vegen, of swipen. Schuiven was mooi, daar zat veel meer in. Ze vroeg haar zonen en kleinkinderen hun schermen op zaterdagavond weg te leggen en pas weer maandagochtend ter hand te nemen. Eén dag, de zondag uiteraard, geen afleiding, louter gerichtheid op die Ene, dat was toch niet te veel gevraagd. De jongelui zeiden dat ze het niet zo zwaar moest nemen. Op internet zocht ik naar het programma van de feestweek. Ik stuitte op drie filmpjes uit de jaren tachtig, met ogenschijnlijk toevallig vastgelegde plaatsgenoten. Het beeld was sloom, ik zag gezichten die ik op een enkeling na niet kende, en in vorm, uitdrukking, verlegenheid, afwijzing van de camera – wat een moderne gekkigheid – oh zo goed kende. Geen geluid, iedereen leek stokoud. De belichting was slecht, de kleuren sleets. Er gebeurde niks, een laatste raadsvergadering voor het dorp opging in een groter geheel, rokende mannen, de opening van een nieuwe school met de bijbel, ballonnen, een dorpsfeest, kramen en klederdracht. Triestheid beving me. Ik ging naar buiten, de zon scheen. Ik dacht aan de vrouw die ik mijn hele jeugd tante had genoemd. Voor haar dorp en haar inwoners had ze de benen uit haar lijf gelopen, tot ver buiten de dorpsgrenzen. En voor haar geloof. Daar ging het niet goed mee, zei ze, niet in de kerk, niet in de leiding van de wereld. Ze zag tekenen van de eindtijd, in het Midden-Oosten, en in dat geschuif. Ze was in de wereld, zei ze, maar niet van de wereld. Ik moest niet vergeten mijn memorecorder mee te nemen.