Geluiden

Ik kon denken dat de oorlog was uitgebroken, maar ik was geen kind van Gaza, of Oost-Oekraïne. De kanonslagen kwamen in mijn laatste slaap en bij het ontwaken; ik dacht aan een tunnel door een rots, in aanbouw, of een uit de hand gelopen jachtpartij. De witblonde vrouw van de receptie zei dat het een oud gebruik was: vanaf vijf uur knalden de kanonnen om iedereen in het dal van de rivier te laten weten dat er vandaag getrouwd werd. In de feestzaal had ik de lange tafels met blauwe menukaarten al klaargezet zien worden en vanuit mijn torenkamer met naar drie kanten zicht op de grote rivier had ik een zwarte auto van pressezentrum.eu met op de motorkap een krans van blauwe en witte bloemen zien parkeren. En ook het bruidsmeisje in een nauwsluitende satijnen jurk in hetzelfde blauw als de bloemen had ik zien lopen met naast haar de bruid, bij wie ik nog kleine krulspelden in haar haren dacht te zien, maar het hoorde zo. Ze nam nog een trek van haar peuk en gooide die toen op straat. Ik kon aanbieden hem op te rapen en in een prullenbak te gooien – ik had ergens gelezen dat waterleidingbedrijven miljoenen extra kwijt zijn om het gif van de sigarettenfilters dat in de grond sijpelt uit ons drinkwater te halen -, maar de bruid was te ver weg. De bruidegom met baby blauwe das en onwennig forse lijf in het stijve pak gaf zijn half opgerookte sigaret aan de jongen van de pressezentrum-auto. Er moesten foto’s gemaakt en foto’s vertelden zelden de waarheid. Een paar uur later, net na een plateau met zicht naar drieëntwintig kerkdorpen in de wijde omtrek, bleek het geritsel in het tarweveld links een ree, die sierlijke sprongen maakte, de weg overstak, het grasveld in, langs een verder gelegen boerderij en toen verdween achter de heuvel. Hoe reeën uitkeken bij het oversteken wist ik niet. Ze waren bang voor de mens, maar de mens leek vandaag niet bang voor zijn medemens. Op de volgende plek was ook een bruiloft gaande.