Zien

Ik zag de aderen in mijn ogen en de zenuwen en de macula. Het kon evengoed een foto van Mars zijn met grillige stroompjes, maar omdat de vrouw die haar pen over het scherm bewoog een witte jas droeg en een kamer had op de afdeling oogheelkunde met apparatuur waarmee ze in mijn ogen keek, geloofde ik haar. Tegen de assistente, die nare druppels in mijn ogen probeerde te krijgen die ik er onmiddellijk uithuilde, zei ik dat zij de eerste was die zo diep in mijn ogen had gekeken. Ik vroeg of iedereen die grap maakte en hoe het was, de hele dag in ogen kijken. Leuk, afwisselend, zei ze. Tegenover me in de wachtruimte zaten Henk en zijn begeleider. Henk was een poosje geleden vijftig geworden, praatte sneller dan het licht, herhaalde alles wat hij zei een keer of drie en sloot ieder kort zinnetje af met heel veel ja’s. Het gaf een prettige cadans. Ik was de enige met een krant op schoot. Wim Boevink schreef over zijn reis naar Zandvoort en het strand waar hij was om de herfst te zien aankomen.