14 februari

Ik had donderdag al iets voor valentijn gekregen, de schenker zei: beter dat je er thuis niks over zegt, ik knikte instemmend, het leek me een kleine moeite, en sleepte de enorme roze doos naar huis. Nu was de dag daar. In de groentezaak met (op de groenteboer na) louter vrouwelijke medewerkers waren de toonbank en de lucht zwanger van rozenblaadjes, chocoladezoenen, liefdesrode slingers en hartjesbonbons, en was er opgewonden gespeculeer over de kennelijk rijke stroom aan anonieme kaarten, bonbons en overige valentijnsuitingen die de medewerkers ten deel waren gevallen. Om wat lucht te geven aan de spanning zei ik: een beetje vrouw kan wel wat bijmannen hebben. Na aanvankelijk ongeloof begon de studente die inmiddels student af is en voor wie ik nog een keer boerenkoolpizza moet maken, de voordelen van mijn opmerking in te zien. Ze zei: ik ga eens op zoek. Dat is nu juist niet nodig, zei ik. Ze overkomen je. De groenteboer zei in het voorbijlopen dat je ze kon hebben zonder dat je het wist. Ik knikte instemmend. Dat waren de beste. Geïnspireerd door alle liefde vroeg ik om bietjes en kookte ik dieprode soep met komijn en gekruide yoghurt.