Trevi

Ik had medelijden met mijn burgemeester. Die had net op een van de hoogste politieke podia mogen vertellen waarom er uit zijn stad relatief zo weinig mensen naar Syrië vertrekken, of naar IS, of naar allebei, toen er een clubje mensen uit diezelfde stad naar Rome vloog. Zo geslepen als Syrië-gangers zich voordoen als lieve neefjes die voor hun oudtantes gaan zorgen, deed dit clubje zich voor als voetbalfan. Omdat IS had aangekondigd vanuit Libië op te rukken naar Rome, en de Romeinen hun vizier massaal op het zuiden hadden gericht, kwam de sloopkogel uit Europa’s grootste havenstad extra laag in de Romeinse rug aan. Ik vermoed dat Aboutaleb nog ergens in een vliegtuig zat toen Nederlandse urine bezit nam van de Trevi-fontein, het water waarin Marcello Mastroianni, verblind door liefde en in smoking, waadde op weg naar de begeerlijke Anita Ekberg. La dolce vita. R zei: we moeten dit soort jongens naar de oorlogshaarden sturen, die voelen geen klappen, zo verdoofd zijn ze door de drank, en de maandag erna gaan ze gewoon weer aan het werk bij hun baas en brengen ze hun dochter naar school. Dat viel nu te bezien. Wankel van ongeloof vertelde correspondent te Rome Rop Zoutberg over boetes van 45 duizend euro en gevangenisstraffen van zestien maanden, die de Italiaanse justitie binnen een paar uur, en Rop herhaalde ‘uur’ een paar keer, zodat we niet dachten, die bedoelt tien jaar, had opgelegd.