Onrustig

Ik had al drie cadeaukaarten van de boekwinkel die in een nieuw pand heropend was. Twintig euro betalen en vijfentwintig euro tegoed krijgen was een goede deal. Met die cadeaukaarten en het nieuwste boek van ‘de enige verontrustende schrijver van Nederland’ (aldus Rob Schouten in december in Trouw), zat ik in de trein. Het meisje tegenover me had witte figuurtjes op de neus van haar zwarte schoenen en op de wreef een bandje met een gesp en daartussen zag ik haar sokken: een donkerblauwe aan haar linkervoet, een witte met babyblauwe hartjes aan haar rechter. Onder haar zwarte jas droeg ze een grijs overhemd, alle knoopjes gesloten, en daaroverheen een V-halstrui in een andere tint grijs, die me deed denken aan de bedrijfskleding van een Belgische bouwmarkt (al herinner ik mij niet ooit in een Belgische bouwmarkt te zijn geweest). Door haar lange bruine haren zat hier en daar een veeg henna. Deze jonge vrouw probeerde niet mooi te zijn, ze was het. Ik dacht aan Lillian, de hoofdpersoon in Grunbergs nieuwe boek Het bestand. Dit meisje kon een Lillian zijn, en niet omdat ik dacht dat ze vijf tatoeages had, of koeienbillen, zoals Lillian, maar omdat ze onder dat lieve, naturelle gezichtje soeverein en ongenaakbaar was. En omdat ze een hele stevige, nieuwe zwarte rugzak droeg, zo eentje die je bij je hebt vanwege dure laptops en andere hackapparatuur waarmee je een persoon kunt vernietigen en een land kunt platleggen.