Uitje

Ik was Pitta net als M, C Vata (die kon alles eten zonder ooit dik te worden), H ook Pitta met een vleugje Kapha en T was Kapha met een vleugje Pitta. We hadden net een Lourdes-achtige plek bezocht, maar dan gewoon in eigen land, Onze Lieve Vrouwe in ’t Zand, waar een schaapherder ooit een emmer uit een waterput omhoog haalde en in die emmer een Mariabeeldje vond. ‘O. L. Vr. In ’t Zand Zorg voor Mij in Leven en Dood’, las ik op een muurtegeltje, en ‘Uit dank aan Maria voor het slagen van examen’ op een ander. Er waren honderden tegeltjes, de muren zaten vol. Ik wist niet hoe het moest met nieuwe blijken van dank en ook wist ik niet meer hoe we van dat hoopvolle water in de kapel – één druk op de knop vulde precies het plastic flesje dat we voor 1 euro kochten – op ayurvedische wijsheden kwamen in het nabijgelegen café, maar wat deed het ertoe. ’s Ochtends, toen ik nog maar tien minuten onderweg was en de trein stapvoets ging rijden omdat er een zwaan ‘in het spoor’ zat, die we even later rechts passeerden waarop de hele coupé als volleerde Amerikanen naar het raam reikte, wist ik al dat het een bijzondere dag ging worden.