Maan

Ik stak achter de bus over, net voor een lijkwagen. In de opleiding leerden we rouwauto zeggen, maar wie rouwt er om een auto? Iets verderop in de groenstrook hurkte een geblondeerde vrouw in een sportbroek, hoofd iets gebogen, haar camera dichtbij een van de duizenden narcissen. De lucht was grauw. De maan schoof straks tussen de aarde en de zon, ik keek naar het grijze wolkenpak. Een eclipsbril had ik niet. In de krant las ik dat een brillenketen tweehonderdduizend brilletjes had verspreid. Misschien was het daarom afgelopen zaterdag zo druk bij de overbuurman van de groenteboer, die sinds dinsdag geen Hans meer heet, maar Kroelieboelie. Met dat gras in de vrije natuur, sier of gewoon, zat het trouwens veel eenvoudiger dan ik dacht. Mijn verre zus (R vindt dat ik ‘verst weg wonende’ moet schrijven) weet dat soort dingen. Nieuw gras groeit van onder uit de plant, schreef ze, uit de wortels, en haalt het oude gras gewoon in, dat door die inhaal afbreekt of geplet wordt en dan compost vormt voor het nieuwe gras. Ik had de boel de boel kunnen laten.