Ik schreef de wethouder van Roosendaal dat ik snapte waarom ruiten van instanties soms sneuvelen, ik haastte mij te zeggen dat ik er geen begrip voor had, tegenwoordig is een gedachterichting al genoeg om van bed gelicht te worden. Het ging om een kwestie van vijf minuten. Dacht ik. Ik zou de Belastingsamenwerking West-Brabant even bellen om te zeggen dat er iets mis ging (post sturen voor de erven naar het laatste adres van de overledene terwijl die overheidsinstelling allang weet dat daar niemand van de erven noch de overledene is), en dat als het bij ons misging, het misschien bij meer mensen misging: deurwaarders op dat adres, een aanslag van duizend euro van de oorspronkelijke dertien euro nog wat, zoals dat gaat met rekeningen die een jaar onbeantwoord blijven. Zover was het niet gekomen. De nieuwe bewoner was zo aardig geweest het door mij achtergelaten adres in de meterkast niet weg te gooien en deze post door te sturen. Even bellen, dacht ik dus, maar dat ging niet, nergens op de brief een telefoonnummer. Contactgegevens op de website, stond er. Dat maakte de eerste stoot adrenaline los. De website had een digitale balie, alleen toegankelijk met digid en alleen bedoeld voor voorgestanste problemen. Nu had ik in de laatste drie weken van mijn vaders leven een digid voor hem aangemaakt, alleen al om te kijken of zoiets kon, dat kon dus, al mocht het niet, maar die deed het niet meer. Gelukkig. Wel: exit digitale balie. Tweede stoot adrenaline. Voor een telefoonnummer moest ik heel ver doorscrollen op de website. Ik belde, kreeg een stem die mij op alle mogelijke manieren terugduwde naar de website, toen een keuzemenu, toen weer een stem: wachttijd meer dan vijftien minuten. Derde stoot adrenaline. Dit wilden mensen dus, bellen met een warme stem. Alleen was de Belastingsamenwerking West-Brabant er niet op toegesneden. Dat emailadres van die wethouder was in twee muisklikken gevonden. Iedere instelling heeft een politieke eindverantwoordelijke. Een uur later dan ik dacht was ik klaar, al begon nu het grote wachten, en had ik veel zin om met iets te gooien, maar waren alleen mijn eigen ramen in de buurt.