Eigenwaarde

Ik volgde de bevende hand op zijn weg naar beneden, wachtte ongeveer zo lang als de slagbomen neer zijn als de metro passeert, drieëntwintig seconden, en wist toen vrij zeker dat de laatste zak eierkoeken in de onderste broodmand, hooguit tien centimeter boven de supermarktvloer, het doel was. Na nog een paar seconden was de buiging mét gestrekte (of stramme) knieën diep genoeg om de uitgestoken, bevende wijs- en middelvinger ter hoogte van de plastic zak te brengen en nu was het afwachten of die twee vingers voldoende kracht hadden om de uitstekende flard plastic te omklemmen en de zak omhoog te hengelen. Met een snelheid die mijn ogen niet bijhielden belandden de eierkoeken voorin een rollator en zette de man, minstens twee keer mijn leeftijd, zich met een Michael Jackson-achtig loopje, waarbij de voeten het contact met de vloer niet verliezen, in beweging. Je kon zeggen: waarom hielp je die oude man niet? Dat zou een brute invulling zijn geweest. Oude mensen zeggen liever dood te zijn dan afhankelijk of overbodig, stond laatst op de voorpagina van Trouw. Ik prefereer geen moordenaar te zijn.