Mensenwerk

Ik keek naar het tv-programma De volmaakte mens waarin het onder andere gaat over de vraag of superintelligente robots de mens gaan overvleugelen. Ik zag een wetenschapper die iedere avond in hetzelfde Thaise restaurant op hetzelfde tijdstip zijn avondmaal at, die er wel in geloofde. Lastig bleef de eeuwige vraag over goed en fout. Wat als die supermachine had besloten om tot in het oneindige paperclips te maken, ogenschijnlijk een onschuldige activiteit, en op een gegeven moment, bij gebrek aan grondstof, de mens als grondstof begint te gebruiken? Eigenlijk ging het over de vraag: overzien wij de consequenties van ons handelen? Je stoot allemaal wel eens wat om, maar soms is het een dominosteentje dat onderdeel blijkt van een heel parcours van dominosteentjes in zo’n enorme hal waar honderden mensen weken mee bezig zijn geweest. We hadden er bij de eerste computers, waar geheugen nog een dure grap was en we daarom het jaartal tot de laatste twee cijfers afkortten, nooit bij stilgestaan dat dit decennia later tijdens de eeuwwisseling nog heel wat zweet en geld zou gaan kosten. We hebben er in onze financiële modellen nooit bij stil gestaan dat de rente ook wel eens negatief kan worden. Een goede vriend stuurde mij twee linkjes naar huizen die hij ging bekijken. Ik hanteerde op Funda dezelfde zoekcriteria als hij, maar deze huizen waren er bij mij niet uitgerold. Toen herinnerde ik dat hij de verfijning op aantal kamers en oppervlakte eruit had gehaald. Die filters filteren niet goed, had hij ontdekt. Inderdaad. Behalve met de juiste aannames begint het ook altijd ergens met suf inklopwerk, in dit geval bij een makelaar, waar iemand de vinkjes goed moet zetten. Zo niet, dan ontspringt jouw huis wellicht de superpaperclipmachine (maar rolt het ook niet langs het oog van de potentiële koper).