Stemmetjes

Ik vroeg aan Renate hoe het met het meisje was afgelopen, de zesjarige die van de juf een gele kaart had gekregen en had bezworen nooit meer naar die juf te gaan. Ze ging weer naar school. Straks zou ze vakantie hebben en na de vakantie misschien een andere juf of meester. Maar die gele kaart zal ze over dertig jaar nog weten, zei ik. Ik had ooit tegen een vriendin gezegd dat ze op een breedbekkikker leek toen ze met een van mijn vierkante studentenlepels haar toetje at. Ik was het vergeten, zij lepelde het vijfentwintig jaar later zo op. Ik had ooit gezegd: gewoon minder eten, wat er niet in gaat hoeft er ook niet af, toen collega’s zwaar in gesprek waren over diëten en sportmethodes om kilo’s kwijt te raken. Eén collega vertelde jaren later dat hij bij iedere handbeweging richting een koekje mijn zwepende stem had gehoord. Nu eet hij geen koekjes meer. Gelukkig heb ik niet alleen onbedoelde nachtmerries gezaaid. Mijn neef kwam ooit als achtjarig ventje bij zijn studententante logeren. Eerste logeerpartij, eerste keer trein, eerste keer zo ver van huis. Van alle opwinding kon hij niet slapen. Toen zou ik om twee uur ’s nachts gezegd hebben: ‘Nou dan gaan we toch een eitje bakken.’ Vanuit de wereld waar hij kwam, was mijn voorstel een buitenaards wezen, gekkigheid, kolder, zoiets deed je niet, en het hielp hem beslist niet om die nacht nog in slaap te komen, maar in zijn latere leven is het een leidraad geweest. Huiswerk: vraag familie, vrienden en vijanden met welk stemmetje u in hun hoofd zit (en ga na wier stemmetjes allemaal over uw schouder meekijken).