Spier

Ik kwam steeds dichter bij de hond die via een lijn verbonden was met de vrouw die een zuurstokroze windjack droeg dat flink opbolde. Boven haar billen de contouren van een smartphone in de strakke renbroek die tot op de kuiten kwam en was afgebiest met felroze randjes. De meeste damesrenbroeken missen zo’n zakje middenachter dat in de herenrenbroeken bijna altijd wel zit. Denken ontwerpers dat dames met een tasje gaan rennen? Denken ze überhaupt? Ik haalde hond en vrouw in en rende een wandelaar tegemoet met op zijn shirt ‘100 Jaar De Havenloods’. Op dit stuk hoor ik altijd het stemmetje van een oud-collega die ooit vertelde over een onbekend renparcours op een donkere winterse avond waar geen eind aan leek te komen, en die zich toen had opgepept met de woorden ‘gewoon de voeten goed blijven afwikkelen, stap voor stap’. Wilskracht is een spier, las ik laatst, die moe kan worden, maar minder snel moe wordt als de eigenaar een gewoontedier is, routineus handelt. Net voor ik op pad ging had ik de bambinostenen nog opgeborgen, en de kleurpotloden. De logé was immers weg. Het kan maar opgeruimd zijn. Een knuffel ten afscheid of dag zeggen vond hij moeilijk. Toen ik op het balkon stond en hij in de auto zat en R zijn portierraam omlaag deed en de afstand voorbij die moeilijke nabijheid was, riep hij ‘doei, doei, doei’ en zwaaide hij tot het einde van de straat.