Licht

Ik stond nog met de telefoon in mijn hand toen ik het witte verband op het voorhoofd van de jongen zag. Chronologisch klopte mijn waarneming niet. Waarschijnlijk zag ik eerst het witte vrachtwagentje de straat inrijden, net zoals maandag, vervolgens zag ik de twee jongens voorin, dezelfde jongens als maandag en direct daarna werd mijn oog getrokken naar dat wit op het voorhoofd, dat er maandag niet had gezeten. Zo efficiënt is het oog. Aan wat al eerder is waargenomen, wordt geen energie meer verspild. ‘Dat zul je altijd zien,’ zei ik, ‘ga ik bellen om te vragen waar jullie blijven, komen jullie eraan.’ Dat verband had te maken met de achterdeurvergrendeling: de stalen pen was naar beneden gekomen. Heel veel bloed,’ zei de jongen, ‘ze hebben het geplakt.’ Hoofdpijn had hij niet, wel de hele tijd gebonk. Hij bewoog zijn handen naast zijn hoofd op en neer. Ze schoven de oude koelkast, waarin al jaren geen lampje meer stand hield, uit zijn holte. Inbouw is iets typisch Nederlands. Op de Europese markt is de vrijstaande koelkast veruit populair (en stukken goedkoper dan een inbouwexemplaar). Ik haalde snel het rag weg van de achterwand, sopte de zijwanden waar straks een nieuw exemplaar tussen werd geschoven; het viel best mee. ‘Mevrouw,’ zei de jongen met het verband, ‘we zien soms dingen.. Laatst waren we in een soort jungle, een rommelmarkt, maar dan in een huis. Met dieren. Er was alleen een smal paadje.’ Nu ik er met de schroevendraaier bij kon, stelde ik de deuren, die straks de koelkast en het vriesdeel aan het zicht zouden onttrekken: die hadden nooit helemaal recht ten opzichte van elkaar en ten opzichte van de vaatwasserdeur gezeten. De stevigste jongen (zonder verband) hing ondertussen de deur van de nieuwe koelvriezer om. Alle koelkastfabrikanten hangen de deur rechts, zo werkt standaardisatie. ’s Avonds deden we de deur een paar keer open, gewoon om naar die zee van blauwwit licht te kijken. Een aquarium zonder vis.