Midlifecrisis

Op de hielen gezeten door de aanstormende jeugd (de latere Nobelprijswinnaar Knut Hamsun bijvoorbeeld) komt de Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen in 1892 met het stuk Bygmester Solness. Hij is dan 64. De zaal was halfvol, het toneel strak met twaalf witte tafels en acht tl-armaturen erboven. Mark Rietman is de bouwmeester in midlifecrisis – die term zal Ibsen vreemd zijn geweest, maar de toestand niet en Ibsen laat zien dat die universeel is –, Rietman perst de bouwmeester uit alle poriën van zijn lijf. Het geeft niks dat je ziet dat hij deze zomer alleen zijn armen vanaf het korte mouwtje, en zijn hals, diepe hals, dat wel, heeft blootgesteld aan de zon. Ook de jonge Anna Raadsveld, die als Hilde haar koninkrijk komt opeisen bij de bouwmeester, heeft haar benen deze zomer niet onder een verzengende hemel op het strand gelegd. Het maakte alles, vanaf de eerste tot de laatste seconde, nog adembenemender. Ik glimlachte om de man achter mij, die na het laatste applaus zei: ‘Tja Ibsen hè, dan weet je dat het niet goed afloopt.’