Modern Times

Voor mijn bloeddruk is het niet goed om hier te zitten, in deze zwarte, functionele fauteuil met uitzicht over een smetteloze, marmeren vloer. Links een non-descripte balie waarop de namen van de drie bedrijven die deze toren delen – verse bloemen erop, beveiligers erachter die, zoals overal, bezoekerspasjes uitreiken en innemen, bezoekers aanmelden per telefoon, met één druk op een knop de onneembare poort openen voor een knul die een DHL-sweater heeft aangetrokken en een pakket in zijn handen houdt, koffie voor elkaar halen met een plastic traytje waarin vier of zes automaatbekertjes passen. Behalve marmer veel glas, deze hal heeft niks te verbergen voor de buitenwereld. In het midden de bek met poortjes, die buitenstaander scheidt van ingewijde. Geen van de ingewijden aarzelt, iedereen legt blijmoedig geroutineerd een pasje op een paal, waarna een piep, een groen licht en een klik, een teken dat de bek bereid is te ontvangen. Ieder subject wordt via een apart vak in de toegangscarrousel – die je in minder subtiele uitvoeringen ook in koeienstallen en voetbalstadions aantreft – één voor één naar binnen geslokt. Ook deze grenszone is nog transparant, maar wel zo hoog dat alleen een atleet eroverheen kan springen. Daarachter begint de duisternis, het daglicht bereikt de zes jakobsladders, die alle opgeslokten naar boven zullen draaien en op 5 of 12 of 29 zullen uitspugen, alleen indirect. Niks verraadt wat de mensen in hun geharnaste pakken en op hun ongemakkelijke hakken hier doen. Tenzij je lang genoeg kijkt, dan zie je overal de tandraderen uit Chaplins Modern Times, gemoderniseerd, maar nog altijd onverbiddelijk. Gelukkig spuugt, hier aangekomen, zo’n draaipoort mijn neef de hal in. Zijn glimlach is breed. Hij verlost mij.