Bedding

Had zij ruim een jaar geleden ook gemeten? Ze knikte. Ik herkende haar stem, de toon waarop ze zei dat ik mee mocht komen. ‘Ik zie het vooral aan mijn handschrift,’ zei ze. Ik keek naar mijn dossier in wording, een stevige kaart die ruim een jaar op mijn terugkomst had gewacht. Haar handschrift was groot, regelmatig en keurig. Waar bewaarden ze die kaarten, wilde ik vragen, in de voorbije eeuw? Maar ik was te ontroerd door het tafereel. Ik deed een hand voor mijn rechteroog, las wat letters, idem met het linkeroog. Daarna gaf ze ieder oog een druppeltje, allebei antwoordden met tranen. Toen zette ze haar duim onder mijn oog en haar wijsvinger op mijn ooglid en bewoog duim en wijsvinger uit elkaar om vervolgens een kokertje op mijn oog te zetten. Nu kwamen de tranen als was het springtij. ‘Probeer maar recht vooruit te kijken,’ zei ze. Zelfs nu ik het typ stromen mijn ogen vol. ‘Ach,’ zei ze, ‘ach’. Ze probeerde te deppen en druppelde nog een keer bij. Nee, ze had nog nooit iemand gezien die zoveel tranen had. De scan daarna was een fluitje van een cent, op een scherm bekeek ik mijn ogen, een krachtig rivierenlandschap, nergens zwakke plekken. Bij de groentevrienden kreeg ik een kerstkaart, met feestelijke pen. Een nog fijnere dan de vorige.