8 jaar

Het zag eruit als chocoladetaart in de vorm van een cake, het smaakte als chocoladetaart in de vorm van een cake, hooguit veel minder zoet, veel minder machtig. Tot zover niks aan de hand. Natuurlijk bevat een chocoladetaart veel meer dan alleen chocola. Maar geen chocoladetaartfabrikant zegt: dit is een palmvet-glucosestroop-bloemverbeteraar-stabilisator-kleurstof-cacaofantasie-hulpstof 1-2-3-128-taart, zeker niet waar kinderen bij zijn. De jarige achtjarige bekeek de huisgebakken donkere lekkernij, het wekte geen afschuw op, en dus vroeg de moeder, geboren zonder de gehaaidheid van de kapitalistische marketing: wil je ook een stukje van deze overheerlijke chocoladebietjestaart? Baf. Hoe ik er ook op los loog – het maakte me niet uit dat ik veel verder ging dan de gemiddelde fabrikant op de voorkant van zijn verpakkingen –, de rode bietjes pookten al in de jeugdige hersenen, in dat deel waar de walging huist en met geen stok was de chocoladebietjestaart meer richting de jarige te krijgen.