Knippen

Voor de tweede keer binnen vier maanden stuurde de creditcardmaatschappij mij een nieuwe kaart. Uit controles was gebleken dat de gegevens van mijn kaart in handen van onbevoegden terecht kónden zijn gekomen. Ik belde. De voorkomende jongen was vooral bezorgd over de last ik er van had, maar die had ik niet. Zo’n nieuwe kaart haal je uit de envelop, je zet een handtekening achterop, je logt even in en deblokkeert, stopt de nieuwe kaart in je portemonnee en haalt de oude eruit, waar je de schaar een keer of tien inzet. Ik was paparazzo, ik wilde weten welke Rus met borstelige wenkbrauwen danwel bleekscheet met pukkels over mijn naam of kaartnummer of mijn recentste aankoop – Nora Webster van Colm Tóibín bij The Book Depository – gebogen kón zitten. De jongen kon er weinig over zeggen, uit veiligheidsoverwegingen gingen ze hem dat niet aan de neus hangen. Maar nee, als mijn kaartnummer op een criminele lijst stond, dan zou ik natuurlijk onmiddellijk een ander nummer krijgen. Zover was het dus nog niet. Na de oude creditcard knipte ik de vlinderstruik en liet twee staken van dertig centimeter over.