Kaartjes

Apple stuurde een mailtje met als onderwerp ‘Geef je vader een cadeau waarmee hij alles kan’. Dat was 6 minuten na de mail van Amnesty International met de oproep ‘Stuur dappere activisten nu een digitaal kaartje’. Ik koos uit de drie vogelkaarten en voelde me bijna beschaamd om vanuit mijn luie stoel een Indonesische knul die op zijn zestiende was beschuldigd van moord en zonder eerlijk proces de doodstraf had gekregen, een hart onder de riem te steken. Aan de andere kant dacht ik: als ik in zijn situatie zat zou ik met ieder teken van leven blij zijn. Dus stuurde ik ook de vrouw in Colombia die strijdt voor mensenrechten en nu met de dood bedreigd wordt een hart onder de riem, en de Chinese professor die kritiek had geuit op het Chinese overheidsbeleid in de Oeigoerse gebieden (iets wat wij de hele dag ongestraft kunnen doen als het gaat om Nederlands overheidsbeleid) en nu veroordeeld is tot levenslang, en dan nog de Turkse buschauffeur die door de Turkse politie voor een demonstrant was aangezien en kapot was geslagen, een oog kwijt, zicht in het andere oog bijna kwijt. Ik hoefde er niet voor mijn stoel uit, Amnesty printte de kaartjes voor me, deed ze voor me op de bus. De mail van Apple gooide ik weg.