Woensdag

Het vliegtuig gaat steeds beter. Ik moest ‘m drie keer doen en de derde keer daalde ik nog te snel (al stortte ik niet meer neer) en daardoor wist ik dat de eerste eigenlijk best heel goed was. Renate was ook tevreden. We werkten vooral aan de armen en bovenrug. Daar moeten de spieren zo sterk worden dat ze de borst met gemak opentrekken en de schouderbladen tegen elkaar laten botsen. Renate was nog niet zo lang geleden verhuisd. In haar zoektocht naar een huis had ze een huis gezien waar een kier van zeker een centimeter tussen muur en plafond zat en dan zei de makelaar dat dat nieuwigheid was. Haar oom die stukadoor is moet regelmatig veel te natte muren afwerken, omdat er altijd haast is en het niemand wat kan schelen dat dat stucwerk er na een jaar weer afvalt. Nu woont ze in een Zweedse wijk. Laatst kwam iemand het roodbruine hout verven. Nadat er geverfd was, gingen ze planken vervangen en slecht hout wegzagen en dan vloog alle zaagsel in de nog natte verf. ‘Dat snap je toch niet,’ zei Renate. Ik zei: ‘Bemoei je tot in de kleinste details met hoe vaklui hun werk moeten doen, dan zeggen die mensen op een gegeven moment: “Oké, jullie willen het zo, nou dan doen we het zo.”‘ Voor Z kocht ik een dieproze begonia en chocoladekoekjes, maakte er een mooi pakketje van en plakte er een hiep-hiep-hoera-kaart op. Ook voor de laatste twee examens was ze geslaagd. Ze liet me de brief zien. We aten een Afrikaanse pannenkoek, injera, leerde ik, en keken journaal. Het ging over roken in de horeca. Ze begreep niet alles. ‘Nederlanders roken veel,’ zei ze. ‘Vooral jonge mensen.’