Schoolvakantie

Ik had het zondagavond gehoord, in de metro via een omroepstem. Maar ik had het niet geregistreerd. Geen onbetrouwbaardere getuige dan de mens. Dus liep ik om negen minuten voor de deur uit, voor de metro van vier voor. Maar die kwam niet. Vakantiedienstregeling. Heel even zuchtte ik. Twee meiden met korte skateboards in pasteltinten. In de metro knullen met boodschappentassen. Losgelaten uit hun bewaarplekken. Met Renate besprak ik wat we na de vakantie zouden gaan doen. Nieuwe uitdagingen. Ik was nu een full intermediate met soms al advanced oefeningen. Ik had een lat nodig die ik wel kon zien, maar waar ik nog niet bij kon. De meesten komen niet voorbij intermediate, zei Renate. Dat ging mij niet gebeuren, dacht ik. Op de terugreis op het metroperron een jongen, twaalf, dertien misschien, rond brilletje, met een grote platte doos van Van Dijk Schoolboeken. Sommige dingen veranderen niet. Hij passeerde een oude man die onderuitgezakt zat op een bankje en de jongen zonder gêne bekeek, de jongen ging op het andere einde van het bankje zitten met de doos op zijn bovenbenen, als een schat, hij verwachtte een opmerking van de man, over de doos misschien, hij bereidde al een antwoord voor, dat zag ik. Maar de oude baas zei niks. Toen de metro kwam wilde de jongen met zijn doos de langzame mevrouw met de rollator inhalen, maar zij duwde haar rollator bij iedere stap naar de plek waar hij haar wilde passeren. Aan de andere kant liep haar man, al even langzaam.