Elle (1)

De tien rittenkaart was zeker zes jaar oud. Misschien wel acht. Vijf films had ik ermee gezien. De kaart kostte toen zestig euro. Er stond geen datum op, niks over een uiterste geldigheidsdatum. Dus zei ik zo nonchalant mogelijk: ‘Twee kaartjes voor Elle,’ en schoof de rittenkaart onder het klipje van de ronddraaiende schijf, waarmee de kaartjesverkoopster de rittenkaart aan haar kant van het glas kan krijgen. Ze tikte de voorstelling in, er rolden rechts van haar twee kaartjes uit een printer, links pakte ze een pen en kraste nummer 6 en 7 op de rittenkaart door. Heel soms blijven dingen bij het oude. Zoals de kaart bij La Borsa, het glazen paleisje voor Donner, waar R en ik vaak aten op vrijdagavond, eeuwen geleden, omdat mijn eerste baan daar vlakbij was. Uit nostalgie gingen we er naar binnen. De uitbater was grijzer geworden en kaler, en zijn buik was fors boller, maar hij commandeerde zijn personeel nog als vanouds. Op de kaart nog altijd de gebruikelijke rij pizza’s, pasta’s, tomatensoep, groentesoep en vissoep, vijf salades. Onveranderde layout. Alleen de prijzen waren veranderd.