Ronde

De vorige keer niks, nu vier huizen met ’te koop’-borden. Aan de niet-Rotterdamse kant van het water. Grote huizen, vrijstaande huizen, twee oud, twee jong. In het huis waar al heel langs niks meer lijkt te gebeuren – geen nieuw zand onder de verzakte tegels, geen frisse lap over de vette ramen, geen nieuwe geraniums in de bloembakken – staat voor het achterraam een bed met een papegaai erboven. Als daar een ’te koop’-bord verschijnt, weet ik hoe laat het is. Twee wielrenners roepen ‘ding ding’. Ze weten ook wel dat het klinkt als soldaten die ‘pief paf poef’ zeggen, maar dat kennelijk toch liever dan een fatsoenlijke bel monteren. Ik rende tot De Prins van Terbregge, terug wandelde ik, dat had nog makkelijk uren langer gekund, zoals in de vakantie.