Koelwater

Superdruk bij Albert Heijn, zei R. Langs het water rustig. De middag was net begonnen. In de lucht het spel van wolken die voor de zon schoven, de harde wind die ze weg blies, de zon die mijn huid weer opzocht en een tint donkerder probeerde te maken. Was dit een zondag dan zou het oppassen geblazen zijn met de groepjes racefietsende mannen, de gezinnen met kinderzitjes voor en achter en slingerende kinderfietsjes, zoevende oudjes op hun turborijwielen. Ik rende naar de blauwe brug, stak het water over, via de andere kant terug. Blijven rennen tot aan de afgebrande en weer opgebouwde boerderij; zeker twee jaar woonden ze er in een directiekeet op het achtererf. Daar: dertig minuten. De benen voelden goed, door maar. De kleinste van de vier huizen met een te koop-bord in de tuin – pal naast de lage hoeve waarin al zolang als we hier wonen een restaurant – was verkocht; ‘onder voorbehoud’ in kleinere letters. Niet overal gekte. Voorbij het restaurant weer een brug. Wandelend de brug over. Felle wind langs mijn bezwete lijf, toch was mijn hoofd bij thuiskomst nog rood, mijn rug nog nat. Bikini aan, badlaken in de fietstas. Geen grotere beloning dan een duik. In de plas alleen een surfer, wadend met zijn plank. Op het strandje een vader, een zoon en een dochter – korte broeken, t-shirts – bezig met een grachtencomplex van water en zand. Verderop een Aziatisch jongetje met een wit hoedje op, zijn zusje in een groen jurkje, de vader staand, de moeder op een klapkrukje. Allemaal heel netjes. Drie dagen geleden lag het hier vol. Het water was verrukkelijk. Helemaal voor mij alleen. Plat op het zand windstil, de zon droogde mijn lijf, de stof van mijn bikini. ’s Avonds toen de regen losbarstte – heel snel met de borden naar binnen, de dekbedden van de lijn, de lakens van het rek, lachend om onze chaotische pogingen de dikke druppels voor te blijven – zat de verkwikking nog in mijn huid.