‘In je lies?’ riep ik. ‘Een voetje?’ Ik wreef over mijn lies en probeerde me een voorstelling te maken van het onvoorstelbare. ‘Kom hier,’ zei Renate. Ze nam mijn handen in haar handen en duwde met haar handen mijn handen op haar buik. ‘Hij zit nu rechtop, hier het hoofdje,’ en ze duwde mijn handen nog iets steviger in haar buik en verplaatste daarna mijn handen naar beneden, ‘en hier de billen.’ Ik voelde vooral een hele strakke buik, want dat is de taal die mijn vingers kennen, een strakke buik, een mollige buik, een holle buik, een dikke buik, maar ik geloofde blindelings wat Renate zei en dat voetje was plotseling ook minder onbegrijpelijk. Wie strekt niet graag even zijn benen, bijvoorbeeld bij het ontwaken na een middagdutje?