Of ik mijn middelvinger voelde gaan. Mijn middelvinger lag onbewogen en solide op de rand van mijn onderbroek. ‘Leg eens een vinger van je andere hand op je middelvinger.’ Ik legde de middelvinger van mijn rechterhand op die van mijn linkerhand. De fysiotherapeut kneep in het knoopje in mijn onderarm. ‘En nu?’ Mijn rechter middelvinger lag stevig op mijn linker middelvinger, die stevig op mijn buik lag. ‘Misschien moet je even kijken.’ Ik legde mijn kin op mijn borst, zoals ik van Renate had geleerd, en tilde mijn bovenlijf een stukje op. De therapeut kneep weer en nu zag ik mijn middelvinger heel snel op en neer gaan. ‘Je hersenen kunnen dit niet registreren,’ zei hij. Eerder al, toen hij een knoopje net onder mijn oksel te pakken had en over het naaldje zei: ‘daar komt ie,’ en wat heen en weer bewoog waarna de gespannen spier zich ontspande, zei hij: ‘Even een nieuw naaldje pakken, want als ie tegen het schouderblad aan gaat, dan wordt ie zo bot als wat.’ Schouderblad? Tijdens de thee bespraken we de streken van een verzekeraar, groot in mijn regio, die aan klanten in de aanvullende verzekering veertig behandelingen belooft te vergoeden, maar met de fysiotherapeuten contracten sluit voor maximaal negen behandelingen. Gaat de therapeut daar overheen, dan kiepert de verzekeraar hem uit het contract. ‘Dus dan moet je langs vijf fysiotherapeuten om je veertig behandelingen te krijgen?’ In december ga ik nog één keer terug, dan zijn alle knoopjes van het getik op de laptop en de smartphone er weer uit.