Ik begreep de ontslagen FBI-directeur Comey onmiddellijk toen hij uitlegde hoe hij al zijn concentratie had gebruikt om direct na afloop van de ontmoetingen met Trump zo precies mogelijk op te schrijven wat er was gezegd. Een paar Republikeinse senatoren van de onderzoekscommissie probeerden het nog. Waarom had Comey niet tegen de president gezegd dat hij een ongelikte beer was? Zij hadden duidelijk hun geheugen nooit onderzocht. Het is het een of het ander: óf gevat zijn in het gesprek, óf alle energie op de registratie. Comey had voor de nauwgezette weergave gekozen. Ik had met een tussenpoze van een paar dagen geschreven over mijn toneeldebuut: de ontmoeting met een onbekende. Vandaag kreeg ik een link naar de ongesneden registratie. Ik keek met stijgende verbazing. Het was helemaal niet mijn broek die ik als laatste uittrok, dat waren mijn sokken. Vervolgens waren we niet – met onze knieën tegen elkaar, zij vooruit, ik achteruit – naar links gelopen. Het was precies omgekeerd. Zij had haar rechterbeen áchteruit gezet en ik was meegegaan, vooruit, en al stappend waren we réchts op het podium terecht gekomen. Het klopte dat ik haar benen had vastgepakt, maar ik had niet één keer, maar meerdere keren mijn balans moeten hervinden door mijn voeten te verzetten om haar niet te laten vallen. En ik droeg haar niet bijna een halve minuut recht voor me, nee, haar hoofd was lang naast mijn schouder en pas helemaal op het eind was er iets van een moeder-kindhouding. Zodra tijd greep krijgt op de herinnering is er geen houden aan. ‘The truth, the truth and nothing but the truth, so help me God’, wat heeft het voor zin mensen dit te laten beloven, gegeven het geheugen dat – met reden – aan de lopende band zijn eigen werkelijkheid maakt? Kwam volgend jaar naar aanleiding van mijn debuut de onvermijdelijk vraag naar autobiografische elementen, dan kon ik met de hand op mijn hart zeggen: ‘Niets.’ ‘Maar..,’ zou de interviewer aandringen. Dan zou ik, vrij naar Connie Palmen, zeggen: ‘Vooruit, de emotie is autobiografisch.’