Er was een vrouw met een ezel. Ik vroeg hoeveel kilometer hij – ik keek tussen zijn achterpoten, ja, het was een hij – hoeveel hij op een dag kon lopen. Twaalf kilometer, zei de vrouw, max vijftien. Ze had lange grijze haren onder een ruimvallende pet. Haar manier van praten en de licht Brabantse tongval deden me denken aan de pianiste van het ensemble waarin ik ooit saxofoon blies. Ook de vorm van haar gezicht leek op die van de pianiste. Ze moesten nog tot B, de vrouw en de ezel. ‘Da’s niet ver meer,’ zeiden wij. We waren er net doorheen gekomen. Ik wees. Je kon het al zien liggen. ‘Er is niks,’ zeiden we, ‘een kerk.’ Als er maar een boer was met een wei en twee emmers water, zei de vrouw. Het kwam altijd goed.
Er was een vrouw die me inhaalde. Eerst hoorde ik haar. Ik keek om en zag niet alleen het rood van R’s shirt, iets verderop, maar ook het rood van de korte broek van de vrouw, vlak achter me. Ik keek weer voor me. Da’s belangrijk op deze smalle paadjes met links een rots en rechts een afgrond en onder je voeten uitstekende boomwortels of keien. Ik heb nauwelijks een glimp van haar gezicht gezien. Ik liet haar passeren. Langer kon ik naar haar rug en benen kijken. Ze had een blonde paardenstaart, een stevige, soepele tred. De rode broek spande om haar billen en bovenbenen. Ik dacht aan Floortje Dessing. Die vrouw met de stevige pas werd Floortje. Toen slokte het landschap, een rots, een bocht, bomen haar op. Nu was ik de pianiste en Floortje tegengekomen. Zo ging dat met kijken.
Niet vergeten ben ik de gezichten van het koppel uit Terneuzen. Wij zaten onder een enorme rots op een bankje kersen te eten. De kersen hadden we in een supermarkt gekocht. 100% Belgium stond er op de verpakking, daaronder een zwart-geel-rode vlag. Ze waren lang niet zo lekker als de kersen van de groentevrienden. Dat koppel kwam aangelopen en zochten een stuk steen om op te gaan zitten. R riep: ‘Willen jullie ook op het bankje?’ Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. ‘Hier is de hele kersenoogst mislukt,’ wisten zij. Door de vorst. Ik gooide de pitten richting de bomen. Zij had halflange haren met een slag, die ze met een speldje links en rechts uit haar gezicht hield. Een scheiding links. Hij had veertig jaar in de röntgentechniek en de inspectie van pijpen bij oliebedrijven gezeten, maar zij wist er bijna nog meer van dan hij. Eerst was het een overheidsdienst geweest, later aan de markt overgedaan. Hij had bij allerhande bedrijven geïnspecteerd: het Franse Total, het Amerikaanse Exxon, het Duitse Basf, in Rotterdam, Antwerpen of waar er maar pijpen en gevaarlijke stoffen en geluiden zijn. De Belgen liepen qua veiligheid tien jaar achter, de Amerikanen liepen tien jaar voor, de Fransen lieten zich niks gezeggen en de Duitsers stonden zich voor op hiërarchie. Ondanks boycots kwam er gewoon olie uit Iran, zei de man. Er zat iets in de zakken van zijn korte broek die voor enorme bobbels op zijn stevige bovenbenen zorgde. Na de brand in Moerdijk waren zijn bazen strenger geworden. De man kon alles, maar het lukte hem na zijn vijfenvijftigste niet meer om de theorie voor bepaalde papieren in zijn kop te stampen. ‘Ook door omstandigheden,’ zei de vrouw. Ze liet een pauze vallen. Ik weet nooit waarom mensen zulke vage dingen roepen, omstandigheden, moet ik er soms naar vragen, is dat de bedoeling? Maar we konden hier niet eeuwig blijven kletsen, er wachtte nog zeker acht, negen kilometer. In ieder geval mocht hij bepaalde inspecties niet meer doen, want gebeurde er ergens een ramp en bleek uit de rapporten dat een inspectie door iemand was gedaan zonder de vereiste papieren, dan zou zo’n inspectiebedrijf mede aansprakelijk worden gesteld voor de rampschade. En als er iets is waar bedrijven op de markt panisch voor zijn, dan zijn het wel risico’s. Die Terneuzenaren kwamen hier al 38 jaar. Toch niet altijd op dezelfde plek? vroeg R. Nee, nu eens tien jaar hier, dan zeven jaar daar. Ze bivakkeerden nu in B, waar die vrouw met die ezel hopelijk haar boer, een wei en twee emmers water had gevonden.