Hoe lang kun je actie uitstellen? Eerst raakte de accu door zijn maximaal aantal opladingen heen. Nu ia een kwartier zonder aansluiting op het lichtnet al genoeg om de boel op zwart te laten gaan. De laptop werd een desktop, maar wat maakt het uit. Voor het snelle opzoekwerk heb ik mijn telefoon. Vervolgens gingen dingen trager: opstarten, switchen tussen het ene en het andere programma, het openen van een programma zelf, een zoekopdracht. Een beetje vertraging is helemaal niet erg. Veel gaat al zo snel. Er is altijd iets anders te doen, nadenken bijvoorbeeld. Toen verscheen vaker en vaker die draaiende toverbal. Ik wendde mezelf aan nog maar in één programma tegelijk te werken, een beetje zoals in 1995 in mijn eerste kantoorbaantje. Prima voor de concentratie. Ik begon mijn laptop ’s nachts aan te laten om ’s ochtends niet zo veel tijd kwijt te zijn aan het opstarten (sommige mensen zouden dit misschien ook wel willen kunnen met zichzelf). Dat ik niet zenuwachtig raakte, kwam door het zwarte kastje dat vrijwel altijd aan mijn laptop hangt en dat ieder uur of nog vaker een backup maakt, een backup die ik met één stekkerbeweging op een nieuwe laptop kan zetten waarna alles exact is zoals het was tot en met al mijn vertrouwde touchpadinstellingen, en dat binnen een halve dag inclusief het heen en weer reizen naar de winkel waar ik mijn nieuwe laptop zou gaan kopen. Dat vertrouwen ontleende ik aan een eerdere ervaring toen er accuut iets haperde. Het lukte me toen om alle onderzoek zelf te doen, ik resette het apparaat,ik veegde het zevenvoudig schoon, ik zette een kopie van de inhoud terug, zag nog net dat alles weer was zoals altijd tot de harde schijf echt de geest gaf. Met die nieuwe harde schijf liep alles weer een paar jaar prima. Nu had ik ook een idee van de oorzaak van de problemen – slijtage, de nieuwe veeleisende tijd niet meer kunnen bijbenen met de verouderde onderdelen -, en ik had na heel veel lezen en vergelijken een idee van de laptop die na deze zou kunnen komen. Toen ik deze week een kort verhaal waaraan ik schaafde niet meer tussentijds kon opslaan zonder het programma geforceerd te stoppen wist ik dat het moment gekomen was. Ik kocht eerst vijf boeken bij De Slegte, ging toen naar de beoogde winkel, kletste lang met de jonge verkoper over waarom de voor en tegens van mijn laatste twijfel, kreeg een mooie doos, ging weer naar huis en alles verliep zoals ik had gedacht, op een dingetje na, maar daarvoor was de geduldige helpdesk waar leuke nerds net zolang aan de lijn blijven tot je ziet wat je moet zien. Eerst werd ik gebeld uit Cardiff/Cork door een aardige jongeman met een licht Barry Stevens accent, toen me later nog een vraag te binnen schoot sprak ik een man met een fijne Brabantse tongval die duidelijk ook veel zelf onder de motorkap deed. Ik had het lang volgehouden met mijn oude laptop, complimenteerde hij me. Volgens hem lag het euvel vooral aan de harde schijf. Er was inmiddels en nieuwe generatie, SSD, die exponentieel veel meer kon dan de oude HDD-schijven. Bij zijn moeder had hij laatst voor 40 euro nog zo’n oude schijf door een nieuw type vervangen en daarmee kon haar oude beestje weer even vooruit. Kon ik die truc ook uithalen? (Misschien kon ik met een opknapbeurt nog iemand blij maken met mijn oude laptop). Volgens hem wel. Of kon ik beter iets doen aan het werkgeheugen van 2 gigabyte? Het kon, uitbreiden naar 4, het zou ook helpen, al was volgens hem die harde schijf crucialer. En dan had ik ook nog een kapotte accu, zei ik, de stekker moest altijd in het stopcontact. Tja, zei de hulpman, dan wordt het wel duur, zoveel nieuwe onderdelen, terwijl je niet weet hoe lang het moederbord het nog volhoudt. Ik stelde me voor dat chirurgen ook zo overleggen.