In de vijver van het park veel meerkoeten, zwanen en grote eenden met een zwarte hals, witte wangen en een zwarte kop en snavel. ’s Avonds in de veldgids Welke vogel is dit? determineer ik ze als brandganzen. Vergeet ik niet meer. De vreemdste zwemmer is een hele grote zwarte vogel met een imposante grijze snavel met een weerhaakje aan het eind. Hij zwemt alleen en snel. We lopen langs de vijver over het gras met verderop nijlganzen met die bruinrode vlek rondom het rode oog en dichtbij het water een blauwe reiger met zijn kop in zijn lijf getrokken, om dichter bij de vreemde snuiter te komen en een foto te maken, zodat ik ’s avonds kan vergelijken. Aalscholver, juist ja. Knobbelzwanen zwemmen in formatie en stijgen heel even op zoals in een KLM-reclame uit de jaren tachtig – toen zo’n reclame nog kon – om dan weer te landen. Onder die reclame zat muziek van Snowy White Bird in Paradise – zou nu ook niet meer kunnen. Greenpeace deed in een campagnefilmpje ook eens iets met zwanen. Nee, met Tsjaikovki’s Zwanenmeer en een ballerina die al dansend met haar witte verenkleed steeds besmeurder raakt met olie. Heel even is ook Naomi Campbell in beeld over wiens bruine huid olie druipt als was het gouden honing, en dat kwam weer uit een Shell-reclame. De vijver ligt voor het imposante landhuis waarin een instituut voor internationale betrekkingen is gevestigd waarvan weleens deskundigen te zien zijn in journaals of actualiteitenrubrieken die dan de chaotische toestand in de wereld voor ons ontwarren. Weten we hoe dit instituut gefinancierd wordt? We trekken niet onmiddellijk de smartphones (die ons binnen een seconde gerust zouden stellen: een en al deugdelijke overheid, universiteiten en onverdachte organisaties), maar fantaseren er gewoon even ouderwets op los. Mijn vriendin oppert MBS, ja die prins van Saoedi-Arabië, wat ons via de olie weer brengt bij de zwanen. Het dochtertje van de vriendin wil een foto van die opstijgende zwanen. Gelijk heeft ze.