De kofferbak staat open, een wiel ligt op straat. Mijn buurman zit op zijn knieën en krikt de rechtervoorkant van zijn grijze Volvo omhoog. Even later is het voorwiel eraf, hij staat ermee in zijn handen voor de kofferbak. Hij is niet groot, een stuk kleiner dan ik (een stuk ouder trouwens ook), dus moet hij op zijn tenen gaan staan terwijl hij met links de hoedenplank omhoog houdt en met rechts het wiel over de rand van de kofferbak tilt. Ik hoor het wiel in de ronde uitsparing in de kofferbak vallen. Het begint te regenen. Naast de wielloze as ligt een nieuw wiel, een sleutel en vier moeren in een zorgvuldig patroon. De buurman heeft een groene jas aan en een donkerblauwe pet op. Als ik even later weer kijk, zit het wiel erom, zijn de moeren van de straat en is de kofferbak dicht. Natuurlijk hoop ik dat ik op 81-jarige leeftijd ook nog zo op mijn knieën kan zitten om een wiel te verwisselen. Ik hou erg van apparaten die uit elkaar te halen zijn.