Papieren, krantenknipsels en ordners gaan langzaam. Gisteren was ik er al mee begonnen. De meeste krantenknipsels deed ik in de oudpapierbak, een paar legde ik opzij. ‘Directeur Fukushima te ziek om te werken’ (Volkskrant 29.11.2011); ‘Hartstocht is verdwenen uit de economie’ (Volkskrant 31.10.2011); ‘Waternimfen op leeftijd’ (Volkskrant 8.11.2011). Van dat laatste bericht herinner ik me de foto nog. Een Japanse vrouw, in de zestig, in een zwart duikpak zonder zuurstoffles met een verzwarende gordel om haar middel en een doek van wit linnen om haar hoofd. Ze duikt naar parels en zeeoor – een delicatesse in de Japanse keuken – die ze tot twintig meter diepte loswrikt van de zeebodem. In het seizoen, van maart tot september, gaat ze twee keer per dag anderhalf uur naar beneden, sommige vrouwen halen tot zestig duiken achter elkaar, ze kunnen anderhalve minuut onder water blijven. Alleen vrouwen doen dit werk. Het idee is dat ze door een andere verdeling van het lichaamsvet beter bestand zijn tegen de kou in de diepte dan mannen, maar jonge Japanse vrouwen zijn niet meer te porren voor deze tweeduizend jaar oude traditie.
Is het niet veel makkelijker alle knipsels ongezien weg te kieperen? Toch bekijk ik vandaag weer nieuwe krantenknipsels: ‘Vrouwen dreigen Idaho: vrije abortus of aardappelboycot’ (Volkskrant 30.03.1990). Ik google en vindt een artikel van twee dagen later waarin de gouverneur van Idaho – verklaard tegenstander van abortus – zijn veto over het wetsvoorstel voor beperking van abortus uitspreekt. Principes zijn aardig zolang ze geen geld kosten.
Sneller gaat het met de ordner vol handleidingen, garantiebewijzen en kassabonnen. Toch nog even kijken: in 1989 kocht ik voor 2295 gulden een Kenwood stereo-installatie, een tv kostte in 1995 598 gulden, een cd in 2001 32,99 gulden. Willekeurige aankopen in 2000: een Ikea-salontafel 225 gulden, een pantalon 239,95 gulden, een paar schoenen 409 gulden, bij Donner kocht ik het boek Jezus in de Gouden Eeuw voor 99 gulden, bij Dorien Davids de jurk waarin ik trouwde: 1595 gulden, in Breukelen liet ik mijn fiets repareren en kocht een kettingslot: 125 gulden. Mijn eerste Apple laptop in 2004: 1079 euro. Wie het lekker vindt om te roepen dat ’tegenwoordig alles zo duur is’, adviseer ik om bonnen te bewaren.
Om weer wat meters te maken laat ik het papier voor wat het is en open ik een volgend kastdeurtje. Kartonnen doosjes waarin ooit een boek is bezorgd, bewaard voor het geval ik zelf wat wil versturen, strikjes voor op cadeautjes, schilderijlijstjes, restanten schetspapier, tassen, een lampenkap. Binnen een half uur zijn de twee planken leeg. Beneden staan inmiddels achttien mandarijnendozen. Ik log in bij mijn bank en vink het vakje aan dat ik de afschriften niet meer op papier wil ontvangen. Toen de bank een paar jaar geleden zonder berichtgeving stopte met het versturen, had ik nog op hoge poten gebeld. Hoe moesten historici over honderd jaar achterhalen waaraan wij ons geld uitgaven? Want denk maar niet dat de digitale berg fatsoenlijk bewaard gaat worden. Een handvol bejaarde NASA-medewerkers hebben de machines waarmee de gegevens van de eerste Mars-landing kunnen worden uitgelezen op het nippertje gered van de schroothoop.
Toch download ik de handvol administratie en die paar krantenartikelen die ik echt niet wil vergeten tegenwoordig op mijn computer. Niks is voor de eeuwigheid.