A kende het grote huis waar wij als kersverse studenten avonden bij elkaar zaten in de piepkleine kamertjes en over het leven boomden en grappen maakten over het strenge slaapbeleid: mensen van verschillend geslacht mochten niet bij elkaar op de kamer slapen, desondanks was er ’s avonds druk verkeer van matrassen over de gangen. In A’s tijd was het nog een jongensinternaat. Verderop was een meisjesinternaat en ergens daartussen stond de middelbare school waar al die internaatskinderen naartoe gingen. A kwam gewoon uit het dorp en ging ook naar die middelbare school en verbaasde zich erover dat internaatsjongens die het niveau helemaal niet aankonden er toch op een of andere manier doorheen gesleept werden. Het was de tijd dat kinderen van voor Philips en Unilever uitgezonden ouders in Nederland bleven voor hun onderwijs. Die jongens woonden dus aan het eind van de Verlengde Slotlaan, half in het bos, en toen gingen er nog geen matrassen over de gang maar werd er ’s avonds en ’s nachts langs regenpijpen geklommen, zei A. Ze was door een internaatsjongen gevraagd voor een bal in een van de statige benedenzalen. Haar moeder maakte er speciaal een jurk voor. A had zich ongemakkelijk gevoeld tussen de meisjes en jongens die zich moeiteloos rondom elkaar bewogen, al vanaf de wieg opgegroeid met bepaalde codes, de juiste danspassen. Maar op die jurk was ze na 57 jaar nog altijd trots, dat zag ik, diepblauw met zwart was ie met een strakke, brede band net onder de borst. Ze glimlachte en wreef haar vingers zachtjes over elkaar toen ze over de stof vertelde en hoe die voelde en iedereen zag in zijn hoofd een prachtige jurk.