De nar was aan het hof de zot, de grappenmaker, maar ook degene die tegen de heersende opvattingen in kon gaan zonder ervoor gestraft te worden. Maar van dat straffeloze Middeleeuws gedoe van de overgebleven narren – cartoonisten, cabaretiers, theatermakers, schrijvers – zullen we weldra verlost zijn. Rob van Essen kondigt het in zijn roman De goede zoon al aan. In deze iets verderop in de toekomst spelende roman staat in ieder boek standaard een disclaimer waarin uitgever en auteur op voorhand afstand nemen van bepaalde gedragingen en uitspraken. Sorry, sorry, sorry dat er nog hier en daar een verzinsel of fantasietje staat maar die dient echt uitsluitend ‘voor de ontwikkeling dan wel afwikkeling van het verhaal en/of verdieping van de personages en/of om bepaalde tendensen te accentueren’. Ook de acteurs achter De Verleiders snappen na alle ophef over hun eerste optreden bij DWDD over hun voorstelling ‘Niks te verbergen’ dat de rollen zijn omgedraaid: de samenleving inclusief politiek bazuint er straffenloos feitenvrij op los, voor de nar resteren slechts de feiten, de keiharde feiten. De acteurs zaten gisteren voor de tweede keer bij DWDD, nu om boete te doen over hun ‘wilde’ fantasieën. Lieve burger, schreven kranten en twitterde de minister na dat eerste optreden, geloof deze zotten toch niet. Huib Modderkolk van de Volkskrant was gisteren tafelheer en had de voorstelling gezien en factcheckte vervolgens het theater alsof het een artikel in een serieuze krant betrof. De eerste tachtig procent zat volgens hem vaak prima in elkaar, goede uitleg van een zaak waar privacy in het geding kon zijn, maar die laatste twintig procent, daar vloog het uit de bocht. Acteur Van Houts zei dat de hyperbool nu eenmaal het instrument van een theatermaker is, maar wie was nog geïnteresseerd in de eeuwenoude wapens van de nar. Nee, dan autokentekens die inmiddels op achthonderd plekken in Nederland 24/7 zonder aanziens des persoons worden gescand en opgeslagen en vrijwel realtime kunnen worden geraadpleegd door allerhande diensten. De Verleiders hadden tijdens hun eerste bezoek aan DWDD gezegd dat als je op een dag een hele andere route nam dan die je dag in dag uit nam, dat er dan ergens in een systeem een vlaggetje bij je naam kwam. Zo werkt het echt niet, riepen zowel de minister als de journalist. Ik zag de Koot en Bie-sketch voor me: De Bie als ongeruste burger en Van Kooten als ambtenaar met een enorme kaart van Nederland en een koektrommel vol kaasblokjesprikkers getooid met de Nederlandse vlag. De Bie legt uit dat hij op die ene vrijdag inderdaad in plaats van rechtstreeks naar huis te rijden waar zijn vrouw Elza wachtte met een boerenkoolstamppot een andere afslag had genomen om nog even snel bij zijn hoogbejaarde moeder een nieuw peertje in de ganglamp te draaien, een klusje dat ze zelf niet meer kon, maar dat toch van levensbelang was omdat ze ’s nachts regelmatig haar bed uitgaat en door die gang naar het toilet moet. Stel je de ellende voor dat ze in het donker zou vallen en naar een ziekenhuis moest, dan zou De Bie nog heel veel meer afwijkende ritjes moeten maken. En Van Kooten ondertussen maar prikken met die vlaggetjes, voor de gebruikelijke woonwerkrit de Nederlandse vlag-prikkers, voor dat afwijkende ritje naar de hoogbejaarde moeder prikkers met de Belgische vlag, maar zou De Bie regelmatig zijn koers verleggen naar bijvoorbeeld dat ziekenhuis, dan zou hij de doos met de Duitse vlagprikkers erbij pakken, en al prikkend vertelt Van Kooten ook nog even over die ene collega die de Belgische en de Duitse vlag niet uit elkaar kan houden. Etcetera. Van Kooten en De Bie zouden anno 2019 iedere week bij DWDD kunnen zitten. De nar op de DWDD-redactie die zich dat eerste experiment met het massaal scannen van kentekens door de politie nog zou hebben herinnerd, was helaas al weggetoverd. Daardoor kon niemand aan tafel daar meer over vertellen, hoe die kentekens een decennium geleden alleen ‘realtime’ gebruikt mochten worden en direct moesten worden weggegooid als het geen hit ‘gezocht’ opleverde, maar ondanks alle ijzeren regels gewoon 120 dagen bij het korps Rotterdam-Rijnmond rondslingerden, waarna bij ontdekking een paar mensen ‘foei’ zeiden tegen de politie en de politiek de bewaartermijn simpelweg uitbreidde net zoals het aantal plekken waar die kentekens werden vastgelegd. Als die redactienar er nog was geweest had die Matthijs van Nieuwkerk kunnen influisteren: ‘Vraag de minister nog eens naar de Belastingdienst, die tegen alle regels in lekker ging snuffelen in de kentekenbestanden en ook parkeergaragebestanden opvroeg om ze los te laten op de leaserijders.’ Mocht allemaal niet, daar waren de verzamelingen nooit voor bedoeld, maar het gebeurde wel en na een tik op de Belastingdienstbillen verruimde de politiek vervolgens gewoon de mogelijkheden, want het was natuurlijk likkebaardend handig. En niemand aan tafel wist nog van dat incident uit 2005 toen meer dan tweehonderd agenten van het korps Rotterdam-Rijnmond het dossier van een bekende voetballer probeerden in te zien die werd verdacht van verkrachting. Maar o wee, als theatermakers eens met de benen op tafel fantaseerden over wat er met onze rekeningsgegevens ging gebeuren als na PSD2 PSD3, PSD4 en 5 en 6 kwam. De nar was gisteren aan de DWDD-tafel al dood en begraven.