Over tweedehands speelgoed – Liny Bruijnzeel

Er is een flinke deeleconomie in legpuzzels. Puzzels van 1000 stukjes zijn de hardlopers. De prijs is 1 euro per 1000 stukjes. Mensen van een bepaalde leeftijd kopen de legpuzzels grif en brengen ze na het leggen vaak ook weer terug.
Volwassenen die direct om negen uur op de autootjes afstormen, bekijken eerst de onderkant, komen handen tekort om de beste exemplaren vast te houden en zeggen dan dat hun kleinzoon er zo gek op is. Anderen zijn eerlijker en vertellen dat het op beurzen vooral volwassenen zijn die verzamelen, dat kinderen er niet meer naar om kijken.
Alleenstaande oma’s met een droevige blik vertellen me over hun kleinkinderen, hoeveel en hoe oud, een vrouw had er drie van 1 jaar. Ze bekijken een spel of een prul maar aarzelen iets te kopen. ‘Ze hebben alles toch al,’ zeggen ze, en: ‘Ze wonen ver weg, komen maar heel af en toe, daar ga ik niet allemaal spullen voor in huis halen,’ en: ‘Had ik zo’n spel gekocht, ik ben de naam kwijt, wilde die alleen maar op oma’s stoel klimmen en er weer vanaf springen.’
De weinige kinderen die ik zag, hebben belangstelling voor de piepkleine dingen, knutselspul waarmee je een naambordje kan maken, glimmende plakplaatjes.
Voor babyspullen zoals een slinger met speeltjes die in een box of een kinderwagen gehangen kan worden, is geen belangstelling, ook al ziet het er mooi uit. ‘Voor baby’s kopen mensen toch liever nieuw,’ zeiden mijn collega’s. De enigen die belangstelling hadden was een stel dat speelgoed zocht voor hun kat. Ze kochten een plastic rammelbal en twee kroellappen met belletjes eraan.
Een meisje van een jaar of drie nam de hoorn van de Fisherprice-telefoon op, draaide wat aan de schijf en zei: ‘Hé, een telefoon.’
Wat opgaat voor tweedehands auto’s gaat misschien ook op voor tweedehands speelgoed: de echte behoefte zit in Afrika. Een vrouw die een etui in de vorm van een glitterfeestmuts kocht en twee megapotloden in vrolijke kleuren zei dat haar koffer voor Egypte voor driekwart vol zat met speelgoed voor de kindertjes van de Egyptische gids die ze goed had leren kennen, maar die nu helaas dood was. ‘Er is daar geen speelgoed,’ zei ze. Een vrouw die volgens mijn collega’s koningin van een Afrikaans dorp is en ook een en al liefdadigheid, en voor wie ik dus een mooi prijsje mocht maken, kocht een hele mand autootjes en ook nog puzzels en kinderboekjes. Volgens mijn collega’s ging dat vermoedelijk allemaal naar dat Afrikaanse dorp. ‘Ze hebben helemaal niks op school,’ zei de Afrikaanse koningin.
Drie mensen – waaronder een man die in een zaal boven een herhalingscursus voor opsporingsambtenaar moest volgen, waar hij duidelijk weinig trek in had, maar ja, het was nu eenmaal verplicht – vroegen om Rummykub, maar dat had ik niet in mijn winkeltje.
Ik hielp de vrouw die legpuzzels zocht voor kinderen van een jaar of vijf, zes. We vonden in een stapel dozen twee oude kinderlegpuzzels, eentje van Beertje Colargol. De puzzels waren compleet, de vrouw was blij, vaag herkende ik in de Colargol-puzzel een van de spullen die ik na de kerstvakantie naar de bazaar heb gebracht. Voor de twee puzzels vroeg ik 1 euro.