In Ilja Leonard Pfeijffers roman Grand Hotel Europa gaat de hoofdpersoon Ilja op bezoek bij de Amsterdamse wethouder Tjalko van Tiggelen. Onderwerp: het terugdringen van het massatoerisme. Natuurlijk is de wethouder bezig met het aanpakken van de Nutellawinkels en Airbnb, maar dat is nog niet zo makkelijk, zegt hij, regelgeving en zo. ‘Weet u wat het enige is dat echt helpt om het aantal toeristen substantieel terug te dringen? […] Een terroristische aanslag. In Barcelona heeft dat gewerkt.’ Tot het zover is, doet Van Tiggelen zijn stinkende best met zijn ‘revolutionaire vorm van stadspromotie’ waarbij Amsterdam zichzelf wat groter maakt. Zandvoort als Amsterdam Beach, Muiderslot als Amsterdam Castle. Het werkt, zegt Van Tiggelen, in Zandvoort zijn al protesten van buurtbewoners. Omdat Rotterdammers niet enthousiast zijn, is het nog niet gelukt om Rotterdam te veranderen in Amsterdam Harbours. Maar gelukkig zijn er andere opties, Drachten met de huizen van Theo van Doesburg, dan checkt Amsterdam of het museum daar wel voorbereid is op buitenlandse toeristen, zijn de bordjes wel in het Engels? En alleen Drachten is natuurlijk te weinig, maar gelukkig is er ook nog pittoresk Beetsterzwaag, zo maak je een totaalpakket, zegt Van Tiggelen.( Ik check bij mijn zus aldaar. Ja, van dat herdenkingsjaar van De Stijl klopt en van Beetsterzwaag ook.) Nu is de wethouder druk met het opzetten van een nieuwe verhaallijn over Rien Poortvliet. Japanners en Spanjaarden zijn wild van die kabouters, weet Ilja dat? Om het verleggen van de toeristenstromen van Amsterdam naar elders voor elkaar te krijgen is Amsterdam dus in gesprek met het Rien Poortvliet-museum op Tiengemeten. (Pfeijffer schrijft hier: ‘in Tiengemeten’, misschien moet ik hem schrijven om dat in een nieuwe druk te corrigeren, Tiengemeten is een eiland). Er moet nog veel gebeuren op het gebied van internationalisering, zegt de wethouder, maar daar helpt hij die Rien Poortvliet-mensen dus mee. In Friedrich Dürrenmatts Die Physiker zegt de natuurkundige Möbius: ‘Was einmal gedacht wurde, kann nicht mehr züruckgenommen werden.’ Ik lees fictie en zie de bussen vol Japanners al onderlangs de dijk langs het huis van mijn andere zus rijden naar het pontje, naar het eiland, naar de kabouters.