Vorige week was het vakantie, toen reed ik in minder dan vijftig minuten naar de verhuizende vriendin. Vandaag is het geen vakantie meer, maar op slechts één plek manen de aanwijsborden boven de weg me even gas terug te nemen naar zeventig kilometer. In mijn vriendins nieuwe huis ga ik verder met de kasten in de slaapkamer, waarvan ik vorige week de drie geraamtes heb neergezet en in twee van de drie ook de kastinrichting heb aangebracht. Met name de lades en de manden kosten veel tijd. Ik moet goed kijken hoe de rails op de wanden gemonteerd moeten worden, vooral ook omdat de rails er in het echt een beetje anders uitzien dan op de tekening. Mijn vriendin heeft een elektrische schroevendraaier, dat is fijn en scheelt tijd en een lamme pols, maar soms is het beter om met de hand te schroeven, omdat je dan voelt of je in het gat zit. Vandaag wordt de grootste klus de deuren. Die zijn meer dan twee meter hoog. Toch valt het mee. Iedere keer als ik de scharnieren in een deur heb vastgezet, roep ik mijn vriendin die op zolder dozen aan het uitruimen is. Dan houdt zij de deur vast terwijl ik de scharnieren vastzet op de zijpanelen van de kast. Na drie deuren kan ik het ook wel alleen, voet eronder en schroeven maar. Bij alle kluswerk is voorbereiding het allerbelangrijkste. Daarom had ik thuis al alle monteerhandleidingen op internet bekeken. Niets zo erg als op de klusplek te staan en dan dat ene tangetje of schroevedraaiertje niet bij de hand te hebben. Wat ik van te voren niet wist, was dat de vloer niet waterpas is. Het huis is van begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Dus is het schipperen, de kasten moeten waterpas staan om de deuren goed te laten hangen, maar dat betekent dat er kleine hoogteverschillen ontstaan. Ik denk aan een vriend die arts is en die voor dit soort situaties altijd een doos tongspatels paraat heeft. Ik had vorige week tongspatels moeten hebben, zodat ik een waterpasse ondergrond had kunnen maken voor de kasten. Er zitten wel twee pootjes aan de voorzijde van iedere kast, direct achter het frontje, waarmee gesteld kan worden, maar alles vanaf de basis in één strakke lijn is beter. Dan zou ik waarschijnlijk niet zo hoeven te pielen als nu om die deuren op één lijn te krijgen. Gelukkig zit er altijd een beetje speling in de scharnieren, die kan ik, als ik de schroeven weer een beetje losdraai, nog wat naar boven of beneden schuiven. Mijn vriendin zegt: jij bent honderd keer preciezer dan ik. De gaten voor de handvatten zijn niet voorgegeven, dus die kan ik in ieder geval op één lijn krijgen. Ieders oog zal als eerste naar die slanke, lange rvs-handvatten op de glimmende witte deuren getrokken worden. Maar voor een volgende keer zal ik denken aan de tongspatels, zoals we altijd achteraf heel goed weten hoe we de vorige, verloren oorlog hadden kunnen winnen.