Eerst opwarmen op de roeimachine en met wat grondoefeningen de heupen en de borst openen. Dan vier keer 400 meter hardlopen rondom de loodsen op het industrieterrein met iedere keer 1 minuut rust ertussen, genoeg tijd om je tussentijd op het whiteboard te schrijven. Gelijkmatigheid is het devies, er zijn er die het rondje in nog geen minuut lopen, mijn eerste en laatste rondje zijn 1:57, de twee daartussen 1:58. Dan gaan we boxjumpen. Met M leg ik een houten box op zijn zij. Maar ik durf niet. Misschien omdat ik eerder verhalen heb gehoord over een scheenbeen dat na een mislukte sprong zo ver open lag dat het bot zichtbaar was. Morgen op het feest draag ik een leuk jurkje met daaronder blote benen. Begin met iets laags, zegt M. Van de vrouw die eerder deze week zomaar uit het niets door een gekke buurman op haar neus en arm is geslagen – er zitten dikke pleisters over haar neusbrug en haar rechterbovenarm is blauw en geel en groen – krijg ik het stapop-bankje. Dat gaat makkelijk. Leg er een dik gewicht op, zegt M. Ik haal een gewicht van 15 kilo dat zo dik is als een autoband en leg die op het bankje. De jongen met het legergroene shirt komt naar me toe: maak dezelfde beweging als bij de kettlebelswing, zegt hij. Het gaat niet om gebogen knieën maar om het explosief strekken van de heup en van daaruit de sprong. Stap er overheen, zegt hij, en nog een keer en nog een keer en nu: springen. Dat helpt. Wat ook helpt is: knieën zo hoog mogelijk optrekken. We gaan terug naar de box. Ook hier: eerst opstappen en aan de andere kant afstappen, opstappen, afstappen en nu: springen, zeggen M en de jongen. Ja, ik doe het. Verderop is een box zo gekanteld dat die zijn grootste hoogte bereikt en daarop liggen zeker vijf of zes dikke gewichtwielen. Een handvol jongens en mannen maken sprongen die mijn lengte ruim overstijgen. Maar ik kijk niet, de tijd is al bijna voorbij, ik doe nog snel een paar boxjumps, soms blokkeer ik nog, dan gaat het weer. Ik kan het, dat beeld neem ik mee naar huis.