De eerste keer dat Noorwegen langskwam op deze zaterdag was ’s ochtends. Ik stond in de deuropening van de kerkzaal te luisteren naar een volwassenenkoor en een kinderkoor toen P me op de schouder tikte. P, die ik heb leren kennen via de hoboïste in het ensemble waarin ik vroeger speelde, stond verderop in de hal met een stand van zijn werk voor vluchtelingen; alles en iedereen die dit gebouw gebruikte, presenteerde zich vandaag. Vóór de zomervakantie had P me gekoppeld aan mevrouw B die ik twee keer hielp met de beginselen van het fietsen. Toen moest ik onze derde afspraak afzeggen, daarna zegde B een keer af, en nog een keer en toen begon de zomervakantie. B is er, zei hij. Ik liep met P mee naar de stand waar ik het lekkere Eritrese brood al rook. Het ene was licht zoet, het andere met kruiden erdoor. Ik schudde B de hand, zij had het brood gebakken, ze was vroeger bakker voordat ze chauffeur in het leger moest worden in het land dat ze een paar jaar geleden verlaten had. Ze was deze zomer naar Noorwegen geweest, zei ze, vier weken, familiebezoek, druk geweest. Hoe gaat het met fietsen? vroeg ik. Ja, ze wilde weer graag les. Ik zei: wil je nu gelijk afspreken of stuur je me een whatsapp? Ze ging me appen. Oké, zei ik. De tweede keer Noorwegen kwam ’s avonds tijdens de voorstelling Know Hows van het Nationale gezelschap voor hedendaagse dans uit, jawel, Noorwegen. Carte Blanche heette het gezelschap. De voorstelling begon met een danser op skeelers met een superstretch rokje in slangenleerlook, een strak wielershirt, gigantisch mislukte voetbaloranje lipfillers en een woest uitgevallen Dolly Parton-pruik. Het eindigde met een liedregel die eindeloos herhaald werd door een steeds kleinere groep dansers die met lichte dwang andere dansers een voor een van het podium werkten: It’s time to / say goodbye / to countries I never / saw and shared with you / Now yes / we’ll experience, say / we’ll go with you / go on ships across the sea. Daartussen zag ik onnavolgbare bewegingen, fantastische kostuums en in mijn hoofd stroomden coherente gedachten over planten en wormen en de schoonheid en wonderbaarlijkheid van het leven.