Zaterdagochtend. ‘Een roodborstje,’ roept R. Ik kijk de tuin in. ‘Daar, daar,’ wijst R. De roodborst gaat er eens goed voor zitten op de rand van de schutting. Door zijn plotselinge aanwezigheid merk ik pas zijn langdurige afwezigheid in de zomermaanden op. Die keren, nog maar een paar weken geleden, dat ik grondig met de tuin bezig was, spitten, graspollen splitsen, oude beplanting eruit, nieuwe planten erin: geen roodborst die me vergezelde zoals in het voorjaar. ‘Zal ik de Vroege Vogels Fenolijn bellen met deze eersteling?’ zeg ik. Om geen flater te slaan pak ik eerst de Vogelgids erbij: I-XII staat er bij de roodborst, wat betekent dat hij het jaarrond in ons land te vinden is. De website van de Vogelbescherming is specifieker: ‘Vooral aanwezig in niet al te jonge bossen, tuinen, parken en kleinschalige landschappen. In de winter ook in stadstuinen.’ Juist ja. Ik lees verder. Oktober is voor de roodborst de maand van de lastige besluiten. Gaan ze de lange reis naar het zuiden maken waar ze verzekerd zijn van voldoende voedsel omdat dankzij de warmte daar de insecten zich niet diep in de grond verstoppen, maar wel met het risico van onderweg verdwalen of verongelukken in een botsing met een hoogspanningskabel, windmolen of vliegtuig of sneuvelen in de illegale jacht? Of blijven ze hier met het risico van een koude winter, te weinig insecten en verhongeren, maar wel met de kans om in het voorjaar direct ter plekke te zijn om de beste broedplekken in te nemen en dus sterkere jongen voort te brengen?
In de voortuin is de amarant waar ik een paar dagen geleden over schreef afgebroken; onder zijn eigen gewicht, door de regen, door de poot van een hond, wie zal het zeggen. Van de steel pluk ik een jong blaadje dat van buiten groen is en naar binnen toe donkerrood kleurt en proef. Niet lekker. Ik neem de tak met de wijnrode pluimen mee naar binnen en zet ‘m in de vaas op de keukentafel tussen de bloemen die R heeft gekregen van tevreden mensen.