Ik ben dol op wetenschappelijk onderzoek, helemaal als ik het kan toepassen in mijn eigen leven. Zo bekeek ik een aflevering van de serie Dokters van morgen van Antoinette Hertsenberg over vasten die 8 oktober op tv was geweest. Ik zag er onmiddellijk kansen in om mijn nog niet helemaal beteugelde neiging om ’s avonds rond een uur of tien een keukenkastje open te trekken en daar een handje nootjes of een schaaltje chips uit te halen te stoppen. In de aflevering ging het over de baten van kortdurend vasten bij reuma en bij kanker in combinatie met chemotherapie. Het idee is dat de mens biologisch gezien niet is ingesteld op een continue stroom voedsel. De enige die daar baat bij lijken te hebben zijn onze slechte cellen die in hun op hol geslagen wil om te delen niet zónder kunnen. Bij muizen was het effect van vasten groot en de eerste resultaten bij mensen bij zowel reuma als kanker waren spectaculair. Alhoewel er geen bewijs is dat vasten ook helpt om kanker of reuma te voorkomen, beoefenden de artsen die Hertsenberg sprak allemaal een vorm van vasten, aldus een filmpje op de programmasite. Gelukkig had ik geen reuma of kanker te bestrijden, maar voor mijn eigen probleempje had ik mijn stok achter de deur te pakken. Ik hoefde namelijk niet langer de snackneiging te onderdrukken, het zwaartepunt van het spel kwam heel ergens anders te liggen. De methode die volgens de uitleg op de programmasite het beste bij mij paste, schitterde door eenvoud. Van de 24 uur die een dag telt, vast je er zestien. Tijdens de overige acht uur eet je normaal. Water, koffie en thee (zonder melk of suiker) mogen altijd. Die zestien uur lijkt heftig, maar iedereen vast wel een uur of tien vanaf de laatste uren voor het slapen gaan tot het ontbijt. Door mijn late nootjes/chipsmoment weg te laten, pikte ik al direct een uur of drie winst. En dan was het alleen nog een kwestie van ’s ochtends eerst achter de schrijftafel springen en pas als er een hoofdstuk of een scène af was naar de keuken te lopen voor ontbijt. Daarmee sloeg ik twee vliegen in één klap. Hertsenberg had dit zogenaamde onderbroken vasten met nog twee andere proefpersonen zes weken lang uitgeprobeerd en het was iedereen best meegevallen. Een dokter had hun lichamelijke conditie voor en na gemeten en ook dat was voor iedereen positief uitgepakt. Over het hongergevoel zeiden ze: ‘Het komt, maar het gaat ook weer weg.’ Ik durfde het nog niet helemaal aan toen ik vanochtend vroeg naar de crossfitbox fietste, dus at ik toch nog snel een pruim.