Mijn opa Hermen Boer werd geboren op 24 november 1908. Feyenoord dat toen nog voetbalclub Wilhelmina heette, was die zomer opgericht; in diezelfde zomer gingen in New York en Londen vrouwen de straat op om vrouwenkiesrecht te eisen; op de Hofpleinlijn tussen Rotterdam en Den Haag reden sinds twee maanden treinen; en toen mijn opa een maand oud was wist vliegenier Wilbur Wright in Frankrijk 123 kilometer en 2 uur en 20 minuten in de lucht te blijven. Zo’n jaar.
Ik leerde mijn opa pas veel later kennen, twee wereldoorlogen later, zo gaat dat met grootouders. Zijn 61ste verjaardag was de eerste waar ik bij was, nog in de buik van mijn moeder. Vier dagen later liet ik van me horen. In de tijd dat ik op de middelbare school zat, woonde hij naast mijn tandarts en omdat ik beugels had die voortdurend strakker gezet moesten worden, ging ik vaak even bij hem en mijn oma langs. Dan spraken we over politiek en wereldproblemen. Daar hielden we allebei van. Hij was benieuwd naar mijn standpunten, mijn argumenten, liet zich graag overtuigen. ‘Ga je de politiek in?’ vroeg hij vaak. Later toen ik studeerde en de jaren negentig aanbraken met de grote liberaliseringsgolf, en ik een paar volksaandelen KPN kocht waar hij ook op ingetekend had, voegden we aandelen en beleggen aan ons repertoire toe.
In het jaar dat de mensheid ontspande omdat de milleniumbug de wereld niet in de soep had gedraaid, koos ik de geboortedag van mijn opa uit om met R te trouwen. Mijn opa leefde nog, hij vond het best, maar zo’n lange feestdag was niet meer aan hem besteed. Twee dagen na de trouwfeestelijkheden vierden we zijn 92ste verjaardag. Aan mijn oud-tante en naamgeefster – die er vanwege de broosheid in haar hoofd ook niet bij was geweest – legde mijn opa uit dat R en ik net getrouwd waren. Mijn tante Lien leek niet onder de indruk. ‘De nieuwigheid was er sowieso al van af toch,’ zei ze terwijl ze R en mij lachend aankeek. Dat was negentien jaar geleden. Ze leven allebei niet meer, mijn opa, mijn oud-tante.
De nieuwste loot aan de 24 novemberboom is net ontkiemd. Vandaag ben ik voor het eerst ouder dan mijn moeder. Mijn moeder overleed op Koninginnedag in het jaar dat Beatrix twee jaar onze vorstin was, in het zicht van haar vijftigste verjaardag die sinds 1945 altijd samenviel met Bevrijdingsdag. Was ik gisteren in het zicht van mijn vijftigste verjaardag overleden, dan was ik exact even oud geworden als mijn moeder. Maar ik leef nog.
Straks gaan R en ik naar de bioscoop op de Wilhelminapier voor de film Sorry We Missed You. Om onze trouwdag te vieren. Ja, met deze film kunnen we dat. Daarna gaan we naar Itami, een van de drie Aziatische restaurants van de Hongkong Chinezen en hun nazaten die we kennen van de Chinees die vlakbij station Alexander zat. Vorig jaar op Tweede Kerstdag gingen we in dezelfde bioscoop naar de Japanse film Shoplifters en wandelden na afloop op de bonnefooi Itami binnen waar het afgeladen vol was met kersteters. Toch konden we er terecht, een tafeltje aan de zijkant, fingerfood. We aten er goddelijk. Of 24 november ook voor de Hongkong Chinezen met hun districtsverkiezingen een bijzondere dag zal worden, weet alleen de toekomst.