Om de klus met de osb-planken te klaren had ik veel schroeven nodig. Voor osb-hout zijn koperkleurige het mooist. De jongens van de Hubo hadden ze niet, dus reed R me naar Hornbach. R houdt van zulke uitjes, ook al heeft hij zelf niks nodig. In een straal van een paar kilometer zijn alle bouwmarkten voorhanden, maar R had gehoord dat ze bij de roze-oranje reus veel deskundig personeel hebben en mij schoot het verhaal van een kennis te binnen die ons laatst vertelde dat het zelfvertrouwen van zijn dochter enorm was gegroeid nadat ze een tijdje had gewerkt in de vestiging waar wij naar onderweg waren.
Het complex deed denken aan een Franse hypermarché: links van de gigantische bouwmarkt was een al even gigantisch tuincentrum en rechts bevond zich een enorme bouwmaterialen-drive-in waar je, zo stelde ik mij voor, in plaats van hamburgers zakken cement je auto in kon laten schuiven. Zelfs aan de klusser die zo druk is dat hij vergeet te eten, was gedacht: naast de ingang stond een oud-Hollandse gebakkraam en midden op het parkeerterrein was een soort strandtent met daarin broodjeszaak ’t Boerske.
Eerst liepen we naar de tuinafdeling. Met het verplaatsen van de regenton afgelopen herfst was het kraantje gebroken, de brokstukken lagen al een tijdje te wachten op vervanging en nu we hier toch waren, pakte ik dat klusje gelijk mee. Ik vroeg een jongeman in een grijs met oranje hemd waar ik zo’n kraantje kon vinden. Hij ging me voor door een breed pad, we liepen door dikke plastic flappen heen waarna we onder de blote hemel in het tuincentrum stonden tussen de vijvers, hekwerk, tuinhout en regentonnen. Zonder aarzeling sloeg hij een pad in en greep op een stelling in een gietijzeren bak waaruit hij exact mijn kraantje haalde. De verpakking was een beetje nat van het regenwater, hij veegde de druppels weg om te zien of het het goede kraantje was. Dat was het.
R en ik liepen weer terug naar binnen, naar het pad met de schroeven. De schroeven waren overzichtelijk gerangschikt. Ik stopte bij de spaanplaatschroeven en vond koperkleurige. Ik vergeleek de schroef met die ik van huis had meegenomen en waarmee ik zes jaar geleden een grote klus had geklaard, ook met osb-hout. Mijn eigen schroef had een kruiskop, deze had een sterretje. Ik zocht naar een medewerker en daar zag ik er al een: een kleine jongeman in een grijs met oranje polo, hij trok een beetje met zijn linkerbeen. Ik vroeg of hij de koperkleurige schroeven ook met kruiskop had. Hij schudde zijn hoofd. Bijna alles was torx geworden. Torx, legde hij uit, gaf een veel betere grip, je accuboor gleed er niet op uit, wat de levensduur van schroeven flink verlengde. ‘Dus nu kan mijn kruiskopschroevendraaierset de prullenbak in?’ vroeg ik. Hij snapte het duurzaamheidsdilemma. ‘We hebben bijpassende bitjes,’ zei hij, ‘voor de accuschroefmachine. Die kosten nog geen twee euro.’ Ooit had een mens in het rijke bezit van een serie platte schroevendraaiers net zo bedremmeld staan kijken naar de introductie van de kruiskopschroef.
Ik treurde drie seconden, pakte toen een doos met tweehonderd koperkleurige torx-schroeven en zocht een bijpassend bitje. In die zes jaar sinds de vorige grote klus had zich niet alleen in de schroevenwereld een stille revolutie voltrokken, maar was er ook een accuschroefmachine ons huishouden binnengeslopen: een vooruitziende actie van R die in het nodeloze spullenaanbod van airmilespunten die waardeloos dreigen te worden altijd net op tijd iets weet te vinden wat mij op een dag blij maakt. De schat.