Op de plek van het compacte bibliotheekje stonden eerst andere kasten. Met die kasten was niks mis, behalve dat ze te groot geworden waren. Of de inhoud te klein. Het waren uitstekende kasten voor ordners, archiefdozen, tijdschriften. Maar wat moet een mens in de 21ste eeuw nog met ordners? Ordners werden ooit gevuld door de postbode: die bezorgde brieven, bankafschriften, polisvoorwaarden, belastingaangiftes, nota’s en daar jaste ik met een perforator gaatjes doorheen waarna ik ze tussen tabbladen opborg in ordners. Die stroom is opgedroogd, de postbestellers massaal ontslagen.
Tegenwoordig zitten de administratief medewerkers en datatypisten die vroeger vanuit gezellige typekamers en kantoortuinen in Zoetermeer, Arnhem, Tilburg, Den Haag, Leeuwarden, ja vanuit welke plaats niet, al deze poststromen aan de post meegaven in mijn huis op mijn stoel en regelen op mijn laptop via mijnbank, mijnverzekeraar, mijnbelastingdienst, mijnenergieleverancier, mijndit, mijndat mutaties, contracten, overboekingen, polissen en wat al niet meer. De grote ontslagklappen vallen al jaren onder administratief personeel.
De brieven en voorwaarden en polissen hebben een omgekeerde weg afgelegd. Die bevinden zich niet langer in ordners in die ruime kasten in mijn huis – wat heel handig was als een glimmend verzekeringsproduct na tien jaar toch dof bleek, dan plukte je de originele voorwaarden en kleine lettertjes van de bank of verzekeraar uit je ordner en nam je die mee naar de studio van Antoinette Hertsenberg. Nu staan die documenten op servers in grote raamloze doosgebouwen in Amsterdam of Groningen of waar de datacenters maar kunnen inpluggen op hele dikke stroomkabels; ik kan ze via internet inzien in ‘mijndossier’ en achter ‘mijninlog’. Als je die stukken niet snel download op je eigen computer, en wie doet dat eigenlijk?, en je wilt nog eens kijken hoe het zat met je afschrijvingen van twee jaar geleden of met de voorwaarden in 2009, of met die opgeheven rekening, dan kun je zoeken tot je een ons weegt en je bank, verzekeraar of belastingdienst geeft meestal ook niet meer thuis.
Dit is dus de deal: ik doe het typewerk en de mutaties voor overheid, verzekeraars, banken en dergelijke, zij beloven de boel te bewaren en toegankelijk te maken, ik hoef geen kasten en ordners meer aan te schaffen. Ik ben historicus genoeg om te weten dat de mensheid de waarde van deze deal pas halverwege deze eeuw goed kan beoordelen.
Samen met R tilde ik de kasten naar beneden. Vriendin Z die hier regelmatig even binnenwaait en de veranderingen met belangstelling volgt, wilde er wel eentje hebben voor in haar keuken: een prima voorraadkast voor aardappels, uien, pakken icetea en een halfje bruin.